Koh Phangan, Full moon party en Koh Tao
Door: Remy
Blijf op de hoogte en volg Remy
02 December 2015 | Thailand, Ko Pha Ngan
De reis naar het zuiden begon die avond om 8 uur en zou in totaal zo'n 20 uur duren. Het vertrouwen in de nachttrein hadden we verloren, dus gingen we het eerste deel met de nachtbus naar Bangkok. Dit bleek zeker geen slechte keuze. Met een stoel die lekker ver naar achteren kan, een kussen en een dekentje, heb ik bijna de hele reis geslapen. Om 5 uur de volgende ochtend arriveerden we in Bangkok om direct een taxi te pakken naar het vliegveld. Nou ja, direct... We moesten eerst een horde aan taxichauffeurs ontwijken die ons woekerprijzen voorstelden om enkele honderden meters verder een taxi te vinden die gewoon op de meter reed. Voor een fractie van het bedrag kwamen we precies op tijd aan voor ons volgende deel: de vliegreis naar Surat Thani wat na ruim een uur ook weer achter de rug was. Maar toen waren we er nog niet. Eerst nog een paar uur met de bus naar de haven en daar drie uur lang op de boot naar Koh Phangan. Het weer zat niet mee op de boot. Onze eerste echt hinderende buien hebben we die middag meegemaakt en ook de zee was erg onstuimig. Colin en Vivian zochten snel hun toevlucht binnen waar ze nog wat slaap pakten. Ik ging lekker buiten op het dek staan met de wind en regen in mijn gezicht, heerlijk! De ultieme manier om even goed op te frissen na een lange reis. Hier ontmoette ik ook de eerste andere reizigers die naar de full moon party gingen. Niet zo moeilijk natuurlijk, want iedereen die op de boot zit naar Koh Phangan rond die datum, gaat naar dat feest.
Eenmaal aangekomen op het eiland, pakten we direct de taxi naar het hostel, wat volgens velen één van de beste partyhostels van het eiland is. Nou, dat hebben ze wel laten blijken. Een geweldig, gezellig team zorgde ervoor dat het op deze plek al vroeg feest wordt. De beerpong kwam weer te voorschijn, de muziek was luid en goed, mensen letterlijk van over de hele wereld verzamelden zich en uiteindelijk stonden we met 144 bewoners van het hostel te feesten. Nadat ik Colin had laten zien dat hij niet de enige is die een goed potje beerpong speelt, hebben we kennis gemaakt met de andere gasten en ons voorbereid voor de pool party. De voorbereiding bestond in mijn geval uit snel een zwembroek aantrekken en op blote voeten nog net de laatste pickup truck pakken die naar het feest ging. Hier hebben we in en naast het zwembad gefeest tot half zes in de ochtend. En zo eindigde de eerste van de preparty's voor het echte feest.
De volgende dag kwamen we met zijn vieren (Colin, Vivian, ik en de kater) tot het besluit dat als we dit nog een aantal dagen wilden volhouden, we het overdag echt rustig aan moesten doen. We zijn immers ook de jongsten niet meer en hebben nog een aardige reis voor de boeg na het feesten. Die avond begon het feesten alweer vroeg. Het eiland begon nu echt vol te lopen met feestgangers en ons hostel begon ook mensen van andere plekken aan te trekken om de avond bij ons te beginnen. Deze avond begon nog leuker dan de avond ervoor met drankspelletjes, nog meer beerpong overwinningen, goede muziek en fantastisch gezelschap. Omstreeks 11 uur begon het schilderen. Bij de feesten op Koh Phangan hoort steevast bij dat ne lichaam beschilderd wordt met neonverf in allerlei patronen. Nadat mijn tribal 'tattoos' waren gezet, gingen we naar het feest dat, als we de legendes mogen geloven, nog beter is dan de full moon party: de Jungle Experience. Dit techno feest vindt, zoals de naam doet vermoeden, plaats midden in de jungle. Daar was de open plek tussen de bomen vergeven van de muziek die door de eerste dj al gedraaid werd. Snel even naar het toilet, wat drinken halen (natuurlijk in de vorm van de bucket met alcohol) en snel gaan feesten. We hadden er zin in. Praktijk was 20 minuten wachten bij het toilet, 15 minuten wachten bij de bar voor we erachter kwamen dat je bonnen nodig had, 40 minuten wachten op de bonnen dan nog 30 minuten on de rij voor wat drinken en zo konden we toch eindelijk gaan feesten. Inmiddels was het 2 uur geweest en was de vaart er aardig uit bij ons en als klap op de vuurpijl hadden we het idee dat nog steeds dezelfde dj hetzelfde nummer stond te draaien. Ik ben al niet de grootste techno fan, maar uur na uurtjes deuntje gaat iedereen irriteren. Dit alles betekent natuurlijk niet dat we het niet laat (of beter gezegd vroeg in de ochtend) hebben gemaakt en toen de vogels floten en de zo'n opkwam, waren we om half zeven terug bij het hostel. Feestdag nummer 2 zat erop.
Het grote voordeel van lang moeten wachten op je drinken, is dat de kater de volgende dag erg meevalt. Ik was dan ook al om 12 uur mijn bed uit en had zin om wat leuks te doen. Uitrusten doe ik maar als ik terug in winters Nederland ben. Omdat het eerder in Pai zo goed was bevallen, heb ik ook op Koh Phangan een scooter gehuurd. Mijn broer en Vivian lieten het een beetje afweten. Na 2 dagen feesten en inmiddels al zo'n 2 maanden reizen, zaten ze er aardig doorheen en wilden ze energie sparen voor het feest van het jaar. Ze wisten nog wel te vertellen van hun ervaring 5 jaar geleden in Thailand dat in het noorden van het eiland mooie stranden te vinden waren. Dus ging ik samen met één van de feestgangers die ik al op de boot had ontmoet door de bergen en over zanderige wegen naar het noorden. Daar heb ik, eind november, mijn eerste echte stranddag ervaren van 2015. Prachtig wit zand, palmbomen, bergen om je heen en 's avonds een lekkere maaltijd met een biertje terwijl de zon ondergaat en de full moon opkomt. Zo had ik mijn reis van tevoren voorgesteld en op zo'n moment vraag je je oprecht af of het leven beter kan worden dan dat. Die vraag zou later die avond beantwoord worden. Eerst terug naar huis en onverstandig en onverantwoord als je als arts bent, was ik veel te laat op weg gegaan. In het pikkedonker over onbekende wegen rijden met alleen het licht van je koplamp en de volle maan om je te begeleiden is een echte uitdaging. Als ook nog blijkt dat het op de rest van het eiland heeft gestort van de regen en de wegen bedolven zijn onder een dikke laag zompige modder, is de inspanning bijna teveel voor een onervaren bestuurder als ik. Gezien ik eerst mijn gast voor één dag nog thuis moest brengen, vond ik mij gedwongen om eerst naar het strand waar de full moon party plaats zou vinden te begeven. Aan de ene kant was het een hel om me door al het verkeer heen te begeven, aan de andere kant kreeg ik wel meteen ontzettend zin in het feest. Dus snel terug naar het hostel waar ik om negen uur (de terugreis had in totaal 3 uur geduurd) meteen kon aanschuiven bij de preparty en me klaar kon maken om weer beschilderd te worden. Het feest bij het hostel was deze avond helemaal geweldig. Het gasten aantal was verdubbeld door alle bezoekers, de alcohol vloeide rijkelijk en het was bijna jammer toen het moment kwam om richting de full moon party te gaan. Gelukkig zijn we toch gegaan en rond half twee kwamen we op het bomvolle strand aan. Het feest viel deze maand samen met het feest Loy Krathong wat door heel Thailand wordt gevierd met het oplaten van lampionnen, behalve op Koh Phangan. Hier merk je het met name doordat dit de drukste van de full moon party's is in het jaar en de sfeer boven alles uitstijgt. De muziek was goed, het motto "Fuck it, let's take a bucket" werd door iedereen gevolgd en ook het brandende springtouw was aanwezig. De eer om hieraan mee te doen heb ik aan mij voorbij laten gaan, gezien ik weinig zin had in de Koh Phangan tattoo (tweede en derde graads brandwonden). Uur na uur vloog voorbij en voor ik het wist zaten we te kijken naar de opkomende zo'n vanaf het strand. Nog even door feesten en toen was het wel genoeg geweest. Uiteindelijk lagen we lekker om half elf in bed.
De dag erna verliep zoals verwacht na zo'n feest. Eind van de middag wakker. Achttien man op de slaapzaal, maar iedereen lag als een dood vogeltje in zin bed en het was muisstil. In de gemeenschappelijke ruimte was het ook heel rustig op één meid na die vrolijk aan het dansen was en duidelijk al een paar drankjes op had. Zo leerden we Anita kennen. De 27-jarige die de sfeer er nog in hield. Had ze gisteravond dan niet gefeest? Jawel, maar ze was nog bezig! Een feestje is immers pas een feestje als je 20 uur doorgaat. Op dat moment voelde ik me al een stuk beter en had ik het idee alsof ik het erg rustig aan had gedaan.
De dagen na de full moon party stonden in het teken van bijkomen en zien hoe het eiland leegliep. In 24 uur tijd was het gros van het eiland vertrokken zodat we nog met 20 gasten overbleven in het hostel. Zo blijkt maar weer dat dit eiland leeft op de feesten. Hoog tijd ook voor ons om verder te reizen. Ik was inmiddels halverwege mijn reis en het volgende avontuur stond alweer te wachten: mijn duikbrevet halen op Koh Tao.
De boot naar Koh Tao doet er in principe zo'n anderhalf uur over voordat hij aanmeert op de bestemming. Tenminste dat zou hij doen als de zee niet zo onstuimig was. Drie uur lang deinde het schip hoog op en neer voordat we aanmeerden. De keuze aan boord was ook lastig. Binnen werd iedereen zeeziek en zat je tussen de brakende mensen en mensen die op het punt stonden dit te doen. Buiten duurde het slechts een paar seconden voor je van top tot teen doorweekt bent door het opspattende water. Ook Colin werd de zeeziekte niet bespaard. Hij voelde zich al niet echt lekker die dag en 3 uur op de zee was eigenlijk te veel voor hem.
Veel tijd om bij te komen na aankomst was er echter niet. In ons hotel was het namelijk snel tassen in een hoek zetten en beginnen met de theorielessen van het duiken. Een uur lang terug in de schoolbanken gevolgd door 2,5 uur instructievideo kijken later hadden we het idee alle ins and outs van het duiken te kennen, maar wel tegen een hoge prijs. Het was de bedoeling die avond nog wat te leren van de theorie, maar uiteindelijk vielen we allemaal als een blok is slaap.
De tweede dag van de duikcursus begon ook weer met theorie en een video. Daarna werd het gelukkig wat interactiever en gingen we leren hoe we met onze uitrusting om moesten gaan. Dit alles werd uitvoerig bijgebracht door onze Engelse leraar die nog al van dubbelzinnige, schunnige opmerkingen hield. Het zorgde wel voor een ontspannen sfeer, waardoor we met goede moed begonnen aan het echte werk. Nog even een test waarbij je moest laten zien dat je 10 minuten kunt blijven drijven en toen gingen we naar de boot om te beginnen met de vaardigheden. Volledig opgetuigd sprongen we het water in en op het strand werd voorgedaan hoe je je masker moet klaren als er water in komt, wat te doen als je zonder zuurstof zit, signalen om te communiceren en nog meer andere belangrijke dingen. Het ging allemaal vrij voorspoedig, hoewel Colin en Vivian met sommige onderdelen nog wat moeite hadden.
De derde dag begon met slecht nieuws. Colin was ziek geworden en lag met bijna 40 graden koorts in bed en ook Vivian zag er niet overheen om die dag te gaan duiken. Een erg bittere pil, gezien de kans dan erg klein is dat de dure duikcursus afgemaakt kan worden. Extra bitter ook doordat het duiken de enige reden was dat we naar Koh Tao waren gegaan. Aan mij dus de taak om er nog wat van te maken. De dag begon met een klein stukje theorie herhalen alvorens we de boot pakten naar een prachtig gedeelte van de zee om te gaan duiken. Nog even wat vaardigheden oefenen en al doende kwamen we erachter dat we steeds verder naar het diepe water afdreven. Tot we zonder het bewust gemerkt te hebben opeens al op ruim 3 meter diepte zaten. Dit gaf meteen het vertrouwen dat het wel goed zou komen met duiken en de rest van de dag ging ook uitstekend met duiken tot een diepte van 12 meter. Onder water was het prachtig met tal van de meest bijzondere vissen en prachtig koraal. Aan het eind van de dag hadden we met onze groep er een goed gevoel over dat het morgen helemaal goed zou komen met het laatste deel en het behalen van ons brevet.
De laatste dag begon vroeg voor mij toen ik rond 5 uur wakker werd, omdat ik mijn knie gestoten had. Tenminste, dat dacht ik, want ik had een scherpe pijn bovenop mijn knieschijf. Toen ik later die ochtend uit bed kwam was de pijn echter toegenomen en was de huid ook rood aan het kleuren rond een venijnig diep wondje. Ik vreesde al dat het misschien aan het ontsteken was en hoopte dat het de komende dagen niet door zou zetten. Het eerste deel van de dag bestond uit het theorie examen en dit was tevens het laatste deel. Tijdens het examen nam de roodheid op mijn knie snel toen, had ik grote en pijnlijke lymfeklieren in mijn lies en begonnen dieprode strepen te verschijnen op mijn dijbeen. Ik besefte toen al dat er van het duiken die dag niets terecht zou komen. Toen ik plots ook koorts kreeg, rillerig werd en bijna flauwviel, was het zeker tijd om naar de dichtstbijzijnde kliniek te gaan. Aldaar werd als werkdagen gedacht aan een beginnende sepsis op basis van een bacteriele infectie en werd ik direct opgenomen en met antibiotica behandeld. Helaas was het effect minder dan gehoopt en moest ik een nacht blijven. Ook de volgende dag bleek het herstel langzaam te gaan en moest ik in ieder geval nog de ochtend blijven voor ik met orale medicatie naar huis kon. Later die dag kwam de verklaring voorziet langzame herstel. De antibiotica werkten niet goed, omdat er waarschijnlijk helemaal geen sprake was van een infectie, maar de beet van een giftige spin! Nu staat Thailand niet bekend om zijn giftige spinnen, maar na een snelle zoekactie op het Internet bleek het beeld exact overeen te komen. Er was ook goed nieuws. Als ik de twee dagen na mijn ontslag uit de kliniek goed zou herstellen, was er een mogelijkheid om mijn duikcursus alsnog af te ronden.
Omdat ik toch wel erg mijn zinnen had gezet op het afmaken van mijn cursus en Colin nog maar net aan de beterende hand was, hebben we het rustig aan gedaan de dag na mijn ontslag. Wel zijn we nog met een bootje naar een mooi strand gevaren waar je prachtig uitzicht had en heerlijk kon snorkelen. Daar bleek maar weer dat je in Thailand niet per se hoeft te duiken om mooie dingen tegen te komen. Ook bij de rotsen langs het strand waren de mooiste vissen te zien en heb ik zelfs het geluk gehad een kleine barracuda te zien zwemmen.
Op dag 6 van ons verblijf op Koh Tao bleek ik dermate opgeknapt te zijn dat ik inderdaad het laatste praktijkgedeelte van het duiken kon doen. In de stromende regen vaarden we naar de duiklocatie die toevallig bij het strand was waar we de dag tevoren waren geweest. Hoewel het weer tegenzat, kon hetzelfde niet gezegd worden over het duiken. Wederom prachtige vissen gezien en bovendien het geluk gehad om een schildpad, een rog, een mureen en diverse grote, gekleurde kwallen te zien. Dit allemaal op een diepte van 18 meter waar ook mijn laatste vaardigheden werden getest. Zo moest ik navigeren onder water met behulp van een kompas en moest ik laten zien dat ik in geval van nood op één ademteug van negen meter diepte naar het oppervlak kan zwemmen. Dit is allemaal vlekkeloos verlopen, zodat ik mij aan het einde van de dag toch nog officieel open water diver mocht noemen!
Veel tijd om hiervan te genieten was er niet, want die avond werden we om acht uur opgehaald om naar Bangkok af te reizen. Vooral voor Colin en Vivian was dit inmiddels een langverwacht moment. Hoewel Koh Tao een mooi eiland is, heeft het voor hen niet meegezeten. De enige reden dat we het eiland bezochten was het duiken en dat hebben ze beiden helaas niet kunnen voltooien. In plaats daarvan lagen ze of ziek op bed of zaten ze doorregend op een boot. Op een boot was ook de manier waarop ons gezamenlijke avontuur op de eilanden eindigde. De nachtboot wel te verstaan. Voor de verandering viel deze manier van reizen erg mee en in ons stapelbed hebben we alledrie heerlijk geslapen tot 5 uur de volgende ochtend toen we aanlegden. Zelfs de 8 uur durende busreis naar Bangkok daarna viel erg mee.
Eenmaal aangekomen op het eiland, pakten we direct de taxi naar het hostel, wat volgens velen één van de beste partyhostels van het eiland is. Nou, dat hebben ze wel laten blijken. Een geweldig, gezellig team zorgde ervoor dat het op deze plek al vroeg feest wordt. De beerpong kwam weer te voorschijn, de muziek was luid en goed, mensen letterlijk van over de hele wereld verzamelden zich en uiteindelijk stonden we met 144 bewoners van het hostel te feesten. Nadat ik Colin had laten zien dat hij niet de enige is die een goed potje beerpong speelt, hebben we kennis gemaakt met de andere gasten en ons voorbereid voor de pool party. De voorbereiding bestond in mijn geval uit snel een zwembroek aantrekken en op blote voeten nog net de laatste pickup truck pakken die naar het feest ging. Hier hebben we in en naast het zwembad gefeest tot half zes in de ochtend. En zo eindigde de eerste van de preparty's voor het echte feest.
De volgende dag kwamen we met zijn vieren (Colin, Vivian, ik en de kater) tot het besluit dat als we dit nog een aantal dagen wilden volhouden, we het overdag echt rustig aan moesten doen. We zijn immers ook de jongsten niet meer en hebben nog een aardige reis voor de boeg na het feesten. Die avond begon het feesten alweer vroeg. Het eiland begon nu echt vol te lopen met feestgangers en ons hostel begon ook mensen van andere plekken aan te trekken om de avond bij ons te beginnen. Deze avond begon nog leuker dan de avond ervoor met drankspelletjes, nog meer beerpong overwinningen, goede muziek en fantastisch gezelschap. Omstreeks 11 uur begon het schilderen. Bij de feesten op Koh Phangan hoort steevast bij dat ne lichaam beschilderd wordt met neonverf in allerlei patronen. Nadat mijn tribal 'tattoos' waren gezet, gingen we naar het feest dat, als we de legendes mogen geloven, nog beter is dan de full moon party: de Jungle Experience. Dit techno feest vindt, zoals de naam doet vermoeden, plaats midden in de jungle. Daar was de open plek tussen de bomen vergeven van de muziek die door de eerste dj al gedraaid werd. Snel even naar het toilet, wat drinken halen (natuurlijk in de vorm van de bucket met alcohol) en snel gaan feesten. We hadden er zin in. Praktijk was 20 minuten wachten bij het toilet, 15 minuten wachten bij de bar voor we erachter kwamen dat je bonnen nodig had, 40 minuten wachten op de bonnen dan nog 30 minuten on de rij voor wat drinken en zo konden we toch eindelijk gaan feesten. Inmiddels was het 2 uur geweest en was de vaart er aardig uit bij ons en als klap op de vuurpijl hadden we het idee dat nog steeds dezelfde dj hetzelfde nummer stond te draaien. Ik ben al niet de grootste techno fan, maar uur na uurtjes deuntje gaat iedereen irriteren. Dit alles betekent natuurlijk niet dat we het niet laat (of beter gezegd vroeg in de ochtend) hebben gemaakt en toen de vogels floten en de zo'n opkwam, waren we om half zeven terug bij het hostel. Feestdag nummer 2 zat erop.
Het grote voordeel van lang moeten wachten op je drinken, is dat de kater de volgende dag erg meevalt. Ik was dan ook al om 12 uur mijn bed uit en had zin om wat leuks te doen. Uitrusten doe ik maar als ik terug in winters Nederland ben. Omdat het eerder in Pai zo goed was bevallen, heb ik ook op Koh Phangan een scooter gehuurd. Mijn broer en Vivian lieten het een beetje afweten. Na 2 dagen feesten en inmiddels al zo'n 2 maanden reizen, zaten ze er aardig doorheen en wilden ze energie sparen voor het feest van het jaar. Ze wisten nog wel te vertellen van hun ervaring 5 jaar geleden in Thailand dat in het noorden van het eiland mooie stranden te vinden waren. Dus ging ik samen met één van de feestgangers die ik al op de boot had ontmoet door de bergen en over zanderige wegen naar het noorden. Daar heb ik, eind november, mijn eerste echte stranddag ervaren van 2015. Prachtig wit zand, palmbomen, bergen om je heen en 's avonds een lekkere maaltijd met een biertje terwijl de zon ondergaat en de full moon opkomt. Zo had ik mijn reis van tevoren voorgesteld en op zo'n moment vraag je je oprecht af of het leven beter kan worden dan dat. Die vraag zou later die avond beantwoord worden. Eerst terug naar huis en onverstandig en onverantwoord als je als arts bent, was ik veel te laat op weg gegaan. In het pikkedonker over onbekende wegen rijden met alleen het licht van je koplamp en de volle maan om je te begeleiden is een echte uitdaging. Als ook nog blijkt dat het op de rest van het eiland heeft gestort van de regen en de wegen bedolven zijn onder een dikke laag zompige modder, is de inspanning bijna teveel voor een onervaren bestuurder als ik. Gezien ik eerst mijn gast voor één dag nog thuis moest brengen, vond ik mij gedwongen om eerst naar het strand waar de full moon party plaats zou vinden te begeven. Aan de ene kant was het een hel om me door al het verkeer heen te begeven, aan de andere kant kreeg ik wel meteen ontzettend zin in het feest. Dus snel terug naar het hostel waar ik om negen uur (de terugreis had in totaal 3 uur geduurd) meteen kon aanschuiven bij de preparty en me klaar kon maken om weer beschilderd te worden. Het feest bij het hostel was deze avond helemaal geweldig. Het gasten aantal was verdubbeld door alle bezoekers, de alcohol vloeide rijkelijk en het was bijna jammer toen het moment kwam om richting de full moon party te gaan. Gelukkig zijn we toch gegaan en rond half twee kwamen we op het bomvolle strand aan. Het feest viel deze maand samen met het feest Loy Krathong wat door heel Thailand wordt gevierd met het oplaten van lampionnen, behalve op Koh Phangan. Hier merk je het met name doordat dit de drukste van de full moon party's is in het jaar en de sfeer boven alles uitstijgt. De muziek was goed, het motto "Fuck it, let's take a bucket" werd door iedereen gevolgd en ook het brandende springtouw was aanwezig. De eer om hieraan mee te doen heb ik aan mij voorbij laten gaan, gezien ik weinig zin had in de Koh Phangan tattoo (tweede en derde graads brandwonden). Uur na uur vloog voorbij en voor ik het wist zaten we te kijken naar de opkomende zo'n vanaf het strand. Nog even door feesten en toen was het wel genoeg geweest. Uiteindelijk lagen we lekker om half elf in bed.
De dag erna verliep zoals verwacht na zo'n feest. Eind van de middag wakker. Achttien man op de slaapzaal, maar iedereen lag als een dood vogeltje in zin bed en het was muisstil. In de gemeenschappelijke ruimte was het ook heel rustig op één meid na die vrolijk aan het dansen was en duidelijk al een paar drankjes op had. Zo leerden we Anita kennen. De 27-jarige die de sfeer er nog in hield. Had ze gisteravond dan niet gefeest? Jawel, maar ze was nog bezig! Een feestje is immers pas een feestje als je 20 uur doorgaat. Op dat moment voelde ik me al een stuk beter en had ik het idee alsof ik het erg rustig aan had gedaan.
De dagen na de full moon party stonden in het teken van bijkomen en zien hoe het eiland leegliep. In 24 uur tijd was het gros van het eiland vertrokken zodat we nog met 20 gasten overbleven in het hostel. Zo blijkt maar weer dat dit eiland leeft op de feesten. Hoog tijd ook voor ons om verder te reizen. Ik was inmiddels halverwege mijn reis en het volgende avontuur stond alweer te wachten: mijn duikbrevet halen op Koh Tao.
De boot naar Koh Tao doet er in principe zo'n anderhalf uur over voordat hij aanmeert op de bestemming. Tenminste dat zou hij doen als de zee niet zo onstuimig was. Drie uur lang deinde het schip hoog op en neer voordat we aanmeerden. De keuze aan boord was ook lastig. Binnen werd iedereen zeeziek en zat je tussen de brakende mensen en mensen die op het punt stonden dit te doen. Buiten duurde het slechts een paar seconden voor je van top tot teen doorweekt bent door het opspattende water. Ook Colin werd de zeeziekte niet bespaard. Hij voelde zich al niet echt lekker die dag en 3 uur op de zee was eigenlijk te veel voor hem.
Veel tijd om bij te komen na aankomst was er echter niet. In ons hotel was het namelijk snel tassen in een hoek zetten en beginnen met de theorielessen van het duiken. Een uur lang terug in de schoolbanken gevolgd door 2,5 uur instructievideo kijken later hadden we het idee alle ins and outs van het duiken te kennen, maar wel tegen een hoge prijs. Het was de bedoeling die avond nog wat te leren van de theorie, maar uiteindelijk vielen we allemaal als een blok is slaap.
De tweede dag van de duikcursus begon ook weer met theorie en een video. Daarna werd het gelukkig wat interactiever en gingen we leren hoe we met onze uitrusting om moesten gaan. Dit alles werd uitvoerig bijgebracht door onze Engelse leraar die nog al van dubbelzinnige, schunnige opmerkingen hield. Het zorgde wel voor een ontspannen sfeer, waardoor we met goede moed begonnen aan het echte werk. Nog even een test waarbij je moest laten zien dat je 10 minuten kunt blijven drijven en toen gingen we naar de boot om te beginnen met de vaardigheden. Volledig opgetuigd sprongen we het water in en op het strand werd voorgedaan hoe je je masker moet klaren als er water in komt, wat te doen als je zonder zuurstof zit, signalen om te communiceren en nog meer andere belangrijke dingen. Het ging allemaal vrij voorspoedig, hoewel Colin en Vivian met sommige onderdelen nog wat moeite hadden.
De derde dag begon met slecht nieuws. Colin was ziek geworden en lag met bijna 40 graden koorts in bed en ook Vivian zag er niet overheen om die dag te gaan duiken. Een erg bittere pil, gezien de kans dan erg klein is dat de dure duikcursus afgemaakt kan worden. Extra bitter ook doordat het duiken de enige reden was dat we naar Koh Tao waren gegaan. Aan mij dus de taak om er nog wat van te maken. De dag begon met een klein stukje theorie herhalen alvorens we de boot pakten naar een prachtig gedeelte van de zee om te gaan duiken. Nog even wat vaardigheden oefenen en al doende kwamen we erachter dat we steeds verder naar het diepe water afdreven. Tot we zonder het bewust gemerkt te hebben opeens al op ruim 3 meter diepte zaten. Dit gaf meteen het vertrouwen dat het wel goed zou komen met duiken en de rest van de dag ging ook uitstekend met duiken tot een diepte van 12 meter. Onder water was het prachtig met tal van de meest bijzondere vissen en prachtig koraal. Aan het eind van de dag hadden we met onze groep er een goed gevoel over dat het morgen helemaal goed zou komen met het laatste deel en het behalen van ons brevet.
De laatste dag begon vroeg voor mij toen ik rond 5 uur wakker werd, omdat ik mijn knie gestoten had. Tenminste, dat dacht ik, want ik had een scherpe pijn bovenop mijn knieschijf. Toen ik later die ochtend uit bed kwam was de pijn echter toegenomen en was de huid ook rood aan het kleuren rond een venijnig diep wondje. Ik vreesde al dat het misschien aan het ontsteken was en hoopte dat het de komende dagen niet door zou zetten. Het eerste deel van de dag bestond uit het theorie examen en dit was tevens het laatste deel. Tijdens het examen nam de roodheid op mijn knie snel toen, had ik grote en pijnlijke lymfeklieren in mijn lies en begonnen dieprode strepen te verschijnen op mijn dijbeen. Ik besefte toen al dat er van het duiken die dag niets terecht zou komen. Toen ik plots ook koorts kreeg, rillerig werd en bijna flauwviel, was het zeker tijd om naar de dichtstbijzijnde kliniek te gaan. Aldaar werd als werkdagen gedacht aan een beginnende sepsis op basis van een bacteriele infectie en werd ik direct opgenomen en met antibiotica behandeld. Helaas was het effect minder dan gehoopt en moest ik een nacht blijven. Ook de volgende dag bleek het herstel langzaam te gaan en moest ik in ieder geval nog de ochtend blijven voor ik met orale medicatie naar huis kon. Later die dag kwam de verklaring voorziet langzame herstel. De antibiotica werkten niet goed, omdat er waarschijnlijk helemaal geen sprake was van een infectie, maar de beet van een giftige spin! Nu staat Thailand niet bekend om zijn giftige spinnen, maar na een snelle zoekactie op het Internet bleek het beeld exact overeen te komen. Er was ook goed nieuws. Als ik de twee dagen na mijn ontslag uit de kliniek goed zou herstellen, was er een mogelijkheid om mijn duikcursus alsnog af te ronden.
Omdat ik toch wel erg mijn zinnen had gezet op het afmaken van mijn cursus en Colin nog maar net aan de beterende hand was, hebben we het rustig aan gedaan de dag na mijn ontslag. Wel zijn we nog met een bootje naar een mooi strand gevaren waar je prachtig uitzicht had en heerlijk kon snorkelen. Daar bleek maar weer dat je in Thailand niet per se hoeft te duiken om mooie dingen tegen te komen. Ook bij de rotsen langs het strand waren de mooiste vissen te zien en heb ik zelfs het geluk gehad een kleine barracuda te zien zwemmen.
Op dag 6 van ons verblijf op Koh Tao bleek ik dermate opgeknapt te zijn dat ik inderdaad het laatste praktijkgedeelte van het duiken kon doen. In de stromende regen vaarden we naar de duiklocatie die toevallig bij het strand was waar we de dag tevoren waren geweest. Hoewel het weer tegenzat, kon hetzelfde niet gezegd worden over het duiken. Wederom prachtige vissen gezien en bovendien het geluk gehad om een schildpad, een rog, een mureen en diverse grote, gekleurde kwallen te zien. Dit allemaal op een diepte van 18 meter waar ook mijn laatste vaardigheden werden getest. Zo moest ik navigeren onder water met behulp van een kompas en moest ik laten zien dat ik in geval van nood op één ademteug van negen meter diepte naar het oppervlak kan zwemmen. Dit is allemaal vlekkeloos verlopen, zodat ik mij aan het einde van de dag toch nog officieel open water diver mocht noemen!
Veel tijd om hiervan te genieten was er niet, want die avond werden we om acht uur opgehaald om naar Bangkok af te reizen. Vooral voor Colin en Vivian was dit inmiddels een langverwacht moment. Hoewel Koh Tao een mooi eiland is, heeft het voor hen niet meegezeten. De enige reden dat we het eiland bezochten was het duiken en dat hebben ze beiden helaas niet kunnen voltooien. In plaats daarvan lagen ze of ziek op bed of zaten ze doorregend op een boot. Op een boot was ook de manier waarop ons gezamenlijke avontuur op de eilanden eindigde. De nachtboot wel te verstaan. Voor de verandering viel deze manier van reizen erg mee en in ons stapelbed hebben we alledrie heerlijk geslapen tot 5 uur de volgende ochtend toen we aanlegden. Zelfs de 8 uur durende busreis naar Bangkok daarna viel erg mee.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
