Ubud: sawa's, saaie tempels en jungle avontuur

Wakker worden met het gekletter van de regen op de ramen. Grijze lucht die buiten te wachten staat. Chagrijnige mensen en vooral een hoop stress. Zomaar enkele dingen die je absoluut niet mist van Nederland als je aan het reizen bent. Gelukkig staat je hoofd hier ook helemaal niet naar als je 's ochtends wakker wordt van de eerste zonnestralen die door de gordijnen kruipen en op je gezicht kruipen. Nog twee keer omdraaien en dan uiteindelijk toch het bed uit omdat je op de achtergrond heel zacht "excuse me" hoort, keer op keer. Dit werd gezegd door onze gastvrouw die ons het ontbijt kwam brengen. Nu wil het echter het geval zijn dat Indonesiërs bijna overdreven vriendelijk zijn en ze ze daarom niet wilde kloppen of te hard roepen, terwijl ze met haar armen vol met borden en glazen stond.

Na het ontbijt begint het dan echt te dagen dat je in Indonesië en weer aan het reizen bent. Voor die dag hadden we op de planning staan om Ubud te verkennen en de sacred monkey forest te bezoeken, wat één van de bekendste attracties is in Bali. Ubud zelf is een rustige, karaktervolle plaats, hoewel het inmiddels best toeristisch is. Dit blijkt met name door de overdaad aan winkels, het aanhoren van "taxi, taxi, maybe tomorrow?" iedere 2 meter en de toeristen die meer dan de helft van het straatbeeld lijken te bepalen. Het sacred monkey forest is op zijn beurt net zo toeristisch als de rest van Ubud, hoewel er toch een heel rustige en bijna serene sfeer heerst, waardoor je je na een paar minuten al helemaal buiten de stad waant. Aapjes kijken is altijd leuk en vooral als ze jou en je spullen met rust laten en je paniekerige Australiërs kan bekijken die achter hun fotocamera aan rennen. In de avond was het tijd om bij te praten onder het genot van het heerlijke Indonesische eten en natuurlijk de nodige Bintang biertjes.

De ochtend erna merkte ik dat ik toch nog wel flink moe was van de reis en besloot ik lekker rustig aan te doen, veel uit te slapen en lekker genieten van de omgeving met een biertje. Voor dat laatste is Ubud ook uitermate geschikt, want de stad wordt omgeven door een heel mooie omgeving met bergen, vulkanen en rijstvelden. Snel werd ook besloten om de volgende dag wat meer van de omgeving te zien en regelden we een auto met bestuurder die ons de volgende dag naar verschillende plaatsen zou brengen, hopend op het beste, want het weer was inmiddels omgeslagen en flinke buien teisterden ons de hele dag.

De volgende dag was het weer helaas nog niet opgeklaard. Gelukkig dan maar dat de uitzichten ook in regenachtig weer erg mooi zijn. Na een korte stop bij de rijstterrassen (meer was ook niet nodig: als je er een hebt gezien, heb je ze allemaal gezien) en een summier bezoek aan de vulkaan (5 minuten) gingen we naar de koffieplantage. Hier hebben we uitgebreid rondgelopen en uitleg gekregen over de verschillende soorten die ze hier verbouwen, de specerijen die er groeien en natuurlijk de Luwak koffie. Deze koffie wordt gemaakt van koffiebonen die opgegeten zijn Door de Luwak (een soort Indonesische katachtige) en vervolgens half verteerd uit de ontlasting worden gevist. Natuurlijk volgt er nog een proeverij (de poep-koffie was eigenlijk best lekker!) voordat we doorgingen naar de eerste tempel van die dag. Hier komen tal van Hindoes (en veel toeristen) voor de heilige bronnen om zegeningen te ontvangen. Erg interessant en mooi om te zien, met name omdat het een heel andere tempel is dan ik gewend ben uit Thailand.

Voor het laatste deel van de rondreis gingen we weer naar een tempel die door de gids werd beschreven als één van de mooiste van Bali. Helaas waren wij een beetje teleurgesteld. Misschien was het omdat we de afgelopen maanden al aardig wat tempels hadden gezien of omdat het de tweede tempel op een rij was, maar het maakte weinig indruk. Na koet rondslenteren kwamen we tot de conclusie dat de schamele 20 minuten die we hadden zelfs al te lang waren. Tot we een klein pad zagen verscholen tussen de bomen. Nou ja, pad... Het was eigenlijk meer een kleine opening tussen 2 struiken en wat platgetrapt gras. Omdat we toch genoeg tijd hadden, besloten we eens een kijkje te nemen om vervolgens na een minuutje onze weg banen, we een echt pad tegenkwamen. Dit bracht ons bij een mooi versierd altaar met daarachter een grot. Nu begon mijn avonturiersbloed echt te stromen. Een verborgen grot achter een altaar nadat je een geheim pad hebt gelopen! Na een kleine 50 meter door een kleine gang die de natuur duidelijk niet heeft gebouwd voor een Nederlandse lengte, kwamen we ook nog de verborgen schat tegen: een hele kolonie vleermuizen die woest rond ons heen vlogen. Helaas niet het goud of de juwelen waarop we hadden gehoopt, maar toch een leuke ontdekking.

Buiten de grot hield het avontuur echter nog niet op, want het pad ging verder de jungle in. Voorzichtig tussen de lianen en over de rotsen gingen we langzaam verder tot we een oude man tegen kwamen die aan ons vroeg: You wanna see Jungle Temple? Nu voelde ik me echt alsof ik regelrecht in een film of computer's pel terecht was gekomen. Natuurlijk wilden we dat en snel spoedden we ons verder richting een waterval die we in de verte hoorden. Zonder enig besef van tijd, maar met een flinke dosis adrenaline volgden we het pad verder tot we inderdaad bij de ruïnes van de tempel aankwamen. Even rondkijken en natuurlijk ook maar even naar de woest kolkende rivier gekeken om daar diep beneden ons een wankele touwbrug te zien met aan de overkant een deur. Een verborgen deur in de jungle. Nu moet het niet gekker worden en zonder een moment van twijfel of overleg gingen we verder over het pad langs de rotswand naar beneden. Alleen nog de touwbrug over, een flinke duw tegen de deur, enkel om te ontdekken dat hij muurvast zat. Helaas! Teleurgesteld waren we echter niet toen we onze weg terug liepen naar de tempel. Niet nadat wij van een saai tempelbezoek, zo'n avontuur hadden gemaakt! Na ruim drie uur weg geweest te zijn waren we terug in de tempel onder een flinke laag zweet en modder en met wilde haren die ons vele blikken opleverden van andere toeristen. Gelukkig bleek maar weer dat de Indonesiërs altijd vriendelijk blijven, want onze gids zat rustig te wachten en zonder een vraag of verwijt bracht hij ons weer veilig naar ons verblijf. Wat er achter die deur heeft gezeten zullen we nooit weten, maar we hebben toch maar een mooi avontuur gehad aan het begin van de reis!