Boracay

Na een heerlijke 8 dagen doorgebracht te hebben in El Nido, was het tijd voor onze laatste bestemming in de Filipijnen. Dit betekende dat we onze laatste middag weer 7 uur door konden brengen in een minivan naar Puerto Princesa, waar we tien uur ’s avonds aankwamen. Onze vlucht zou de volgende ochtend vroeg van deze plaats vertrekken en uiteraard hadden we die avond niets meer gepland. Helaas wil de praktijk nog wel eens anders uitpakken. Het begon met de zoektocht op de driewieler naar een pinautomaat waar we eindelijk geld zouden kunnen krijgen, met name omdat we er geen vertrouwen meer in hadden dat dit op het volgende eiland wel zou lukken. Drie pinautomaten was het inderdaad gelukt om geld te pakken te krijgen, maar toen kwam de schok. Mijn backpack die bovenop het dak van de driewieler in het bagagerek lag, was verdwenen! Nu is het het geval dat tot dan de backpacks achterop een rek konden liggen, waar ik ze met één hand vast kon houden. Maar uiteraard geldt dat die ene keer dat dit niet gaat, je de backpack direct verliest. Er zat niets anders op dan de gehele route terug te rijden en te zoeken. Een behoorlijk hopeloze onderneming, omdat we bijna de hele tijd over de drukke hoofdweg hebben gereden. Bijna..., want in het begin hadden we over een hobbelige weg gereden in the middle of nowhere en het was gelukkig daar dat we de backpack terugvonden. Met een flinke opluchting konden we op zoek naar een hotel. Na een paar dramatische hotels (wederom van het niveau matras op de grond met kakkerlakken en zwermen muggen voor hoge prijzen), vonden we een mooie kamer, die ook nog eens het goedkoopst was, op een steenworp afstand van het vliegveld.

De volgende ochtend ging om 6 uur onze wekker af om weer een hele reisdag tegemoet te gaan. Onze vliegreis was een klein uurtje naar de stad Iloilo, waar we de hele dag nog hadden om uit te vogelen hoe we op onze eindbestemming, Boracay, konden komen. Die tijd hadden we ook nodig. Na een hele tijd gewacht te hebben tot we met de minivan naar het busstation konden, besloten we dat dit te lang ging duren en kozen we voor de optie om met de taxi naar het centrum te gaan en daar nog een taxi te nemen die ons naar het busstation bracht. De busreis naar het noorden van het eiland duurde ook weer 5 uur, maar dan waren we er ook echt bijna. Nog 20 minuten met de boot en toen werden we welkom geheten op “The greatest island in the world” (blijkbaar is Palawan niet het enige eiland in de Filipijnen die die titel heeft).

Boracay is een compleet ander eiland dan wat je zou verwachten na de eerdere eilanden. Het is een combinatie van prachtige stranden en een bruisend uitgaansleven, waar vooral veel aziatische toeristen op vakantie gaan. Op deze locatie hadden we nog een week om te genieten van dit prachtige land. Helaas geldt meestal dat op dit soort meer toeristische plaatsen, de prijzen direct een stuk hoger liggen. Het kostte ons dan ook weer een hoop moeite om ook de laatste dagen ons aan het budget te houden. Gelukkig vonden we hier al snel een betaalbare excursie: een bootreis rond de stranden en eilanden. Met El Nido nog in ons hoofd hebben we dit met enthousiasme geregeld voor de tweede dag. Helaas bleek het met name betaalbaar te zijn, omdat het geheel erg weinig voorstelde. Uiteraard kan niet elke excursie de leukste van de reis zijn en weet je dat er ook tegenvallers tussen zullen zitten, maar het blijft toch jammer. ’s Avonds werd de dag gelukkig toch nog mooi afgesloten met een zeiltocht tijdens de zonsondergang.

De dagen erna werden doorgebracht met luieren op het strand, eten, drinken en ons langzaam voorbereiden op het aanstaande vertrek. Als grote afsluiter wilden we nog wel een keer duiken bij Boracay. En het zou niet zomaar een duik worden. Voor de laatste keer wilden we een adventure duik doen. Dit hield in dit geval in dat we een wrakduik zouden uitvoeren op maar liefst 30 meter diepte. Dit is dieper dan eigenlijk toegestaan is met ons diploma. We konden dit echter omzeilen door het mee te laten tellen voor onze vervolgcursus tot advanced diver. Hiervoor moesten we helaas dan ook wel weer de leerboeken in om te leren over de verschillen tussen normaal duiken en duiken op grote diepte. In de middag gingen we dan onderweg naar het wrak dat vlak voor de kust lag. Het schip “Camia” was 16 jaar geleden onbemand, zwalkend aangetroffen op zee en naar Boracay gebracht, waar het gezonken werd speciaal voor duikers. Op de bestemming daalden we langzaam af tot we op de bodem waren en ik mij omdraaide om de vage contouren van het wrak te zien liggen. Het verkennen van het 40 meter lange wrak was geweldig. Ontzettend veel vissen zwommen rondom het schip, waaronder vissen van meer dan een meter lang, die vlak langs ons zwommen. Hoewel de duik fantastisch was, begonnen er op het einde van de duik wat problemen voor te doen. Ik merkte dat ik me een beetje benauwd ging voelen en het leek alsof ik moeite had adem te halen. Mijn meter gaf echter nog aan dat ik ruim voldoende zuurstof had. Ik bedacht me dat het waarschijnlijk allemaal in mijn hoofd was, ik misschien te actief was en daardoor teveel zuurstof nodig had of dat er misschien sprake was van stikstofnarcose. Na een poosje rustig te blijven en goed op mijn ademhaling te letten, merkte ik dat het alleen maar een stuk slechter ging. Ik signaleerde de instructeur, waarna ik met zijn noodmondstuk samen naar boven ben gezwommen. Eenmaal boven bleek dat de meter van mijn zuurstofdruk niet goed werkte. Hoewel er nog 50 bar in zou zitten, was de tank helemaal leeg. Al met al werd deze duik dus een stuk spannender dan van tevoren gedacht. Toch heb ik het ervaren als een goede les. Hoewel ik dit niet had kunnen voorkomen en het zo zeldzaam is dat ik waarschijnlijk nooit meer in deze situatie terecht kom, is het leerzaam om te ervaren hoe je handelt in zo’n situatie.

Onze allerlaatste activiteit was de beruchte pubcrawl van Boracay. Met een grote groep toeristen, met name uit Engeland en Azie, gingen we tot diep in de nacht alle kroegen af. Een heel leuk idee, ware het niet dat ik de volgende ochtend om 8 uur op weg moest om tickets te regelen voor de boot naar Manila. Niet de gemakkelijkste taak als je een beetje brak bent. De laatste dagen op het eiland hebben we vooral doorgebracht met uitrusten en nog zoveel mogelijk genieten van de het lekkere weer, de mooie stranden en het fantastische gezelschap. Uiteindelijk was het dan toch tijd om de boot te pakken naar Manila waar we nog één nacht zouden verblijven voor we zouden vliegen. We sliepen in een hotel dat was aangeraden als “dichtbij het vliegveld”. Dit is echter een relatief begrip, gezien de metropool 24 miljoen inwoners heeft. Om op het vliegveld te komen moesten we dus toch nog anderhalf uur in taxi’s zitten. Na een emotioneel afscheid ging onderweg naar Nederland, terwijl Tatiana nog een paar dagen in Bangkok door zou brengen alvorens naar Chili te gaan. De terugreis was zonder noemenswaardigheden, behalve het feit dat ik weer naast huilend baby’s kwam te zitten en 22 uur reizen nog steeds erg lang is, ook al ben ik de afgelopen weken wel wat gewend geraakt. Inmiddels zit ik alweer thuis en kijk ik heel tevreden terug op de ervaring van 46 dagen, 13 busreizen, 11 vluchten, 3 landen, ontelbare muggenbulten en één vriendin die ik rijker ben geworden.