Bangkok, Railay Beach en Ko Lanta

In Bangkok stonden mij twee dingen te doen. Het verwelkomen van Erik die me de laatste weken in Thailand zou gaan vergezellen en afscheid nemen van Colin en Vivian die verder zouden reizen naar Australië. Met behulp van een goede wifi verbinding is het afspreken in een miljoenenstad aan de andere kant van de wereld geen enkel probleem en snel nadat wij waren aangekomen op Khao San Road stond Erik voor mijn neus. Die middag werd vanzelf doorgebracht met het uitwisselen van ervaringen (Erik was zelf net terug uit de VS) en kijken naar de versieringen in de stad. Het was 5 december en waar in Nederland overal Sinterklaas wordt binnengeloodst, stond Thailand in het teken van de vader van het volk: de koning. Dit betekende tijdens het avondeten de gebruikelijke plechtigheden met liederen over de luidsprekers gevolgd door een grote vuurwerkshow.

De dagen erna in Bangkok stonden met name in het teken van het laten zien van de stad aan Erik. Gelukkig zijn bezienswaardigheden zoals Wat Pho geen straf om nog een keer te moeten zien. Ook het grand palace moest natuurlijk bezocht worden en natuurlijk kwamen we net als eerder de mensen tegen die ons wilden oplichten door te zeggen dat hij gesloten is. Daar trappen we natuurlijk niet in! Helaas voor ons bleek dit keer de waarheid te zijn gesproken en was de grand palace inderdaad gesloten. Dan maar wat andere mooie plekken bezocht om te eindigen op de golden mount, een tempel met prachtig uitzicht over de skyline. De dag erna volgde nog een boottocht over de rivier en een bezoek aan de tempel van de dageraad alvorens we de lange weg naar het zuiden pakten. Zo was ik voor de tweede keer in een paar dagen bezig met een lange busreis. Ditmaal zou deze 13 uur duren en ons naar Krabi brengen. In Krabi kwamen we er eigenlijk direct al achter dat we hier niet wilden blijven en dus gingen we na het ontbijt door naar het veel mooiere (en duurdere) Railay Beach. We moesten hiervoor wel weer ruim een uur wachten en de bootreis doormaken, maar wat is een paar uur als je al zoveel hebt gereisd. Bovendien begon ik nu aan het ontspannings deel van de reis. Op Railay was het even zoeken tussen de resorts met prijzen tot honderden euro's per nacht, maar wat verder van het strand konden we voor omgerekend, zo'n 16 euro per nacht in een houten bungalow met eigen badkamer slapen.

Het strand van Railay is een verhaal apart. Sowieso behoort het tot de mooiste stranden waar ik ooit ben geweest. Het water is een aangename 29 graden, het zand is wit, het water helder en de enorme rotsformaties eromheen zijn adembenemend. Als dit niet genoeg was om te ontspannen, was er ook nog de mogelijkheid om een massage op het strand te nemen.

Over de eerste 2 dagen hier valt weinig te vertellen, behalve dat het tot rust komen voor ons beiden goed gelukt is en onze huid, ondanks het vele insmeren met factor 30, goed verbrand was. Te veel rust gaat alleen maar vervelen en de derde ochtend hebben we zodoende weer wat ondernomen. Met de boot zijn we naar Ao Nang gegaan om vanaf daar een stuk verderop langs de kust te beginnen aan de eerste en enige hike van de reis. Een korte klim van 7,5 km lang naar de top van een 600 meter hoge berg. Het pad was goed begaanbaar, we liepen in de schaduw en we zijn allebei fit (hoewel na het nuttigen van zoveel lekker eten en alcohol nu waarschijnlijk een stuk minder dan aan het begin van de reis), dus alle ingrediënten waren er voor een ontspannen tochtje van een paar uur. Maar je bent toch in de tropen en zodoende kwamen we na een half uur tot de conclusie dat we allebei nog nooit zoveel hadden gezweten als dat moment en dat de 3 liter water per persoon geen overbodige luxe was. Maar wat een beloning hebben we ervoor terug gekregen! Eindeloos ver keken we vanaf de top over de rotspartijen, de lagunes, baaien en stranden. Niet de langste tocht dus, maar wel één van de mooiste.

Het was ons dusdanig goed bevallen om weer wat actiefs te doen, dat we besloten om de volgende dag ook weer wat te ondernemen. We hadden gezien dat er kayaks te huur waren op het strand en een tocht langs de rotsen leek ons een mooie manier om de dag te beginnen. Na 3 uur peddelen door de golven waren we aardig moe, maar voldaan. Dus gingen we maar weer met een fruitshake uitrusten op het strand. Wat is het leven toch zwaar als je op reis bent!

Railay is prachtig, maar na 5 dagen hadden we het schiereiland van een paar honderd meter lang wel gezien en gingen we op weg naar het volgende eiland. In 2 uur bracht de boot ons naar Koh Lanta, waar we het verblijf al hadden geregeld. We besloten dat het voor de laatste dagen wel fijn zou zijn om in iets meer luxe te leven en hadden we een kamer geregeld met airco, een zacht bed en een warme douche. We zaten op loopafstand van een groot zandstrand, wat zo rustig was dat je gerust ergens kon liggen en in een straal van 50 meter niemand om je heen had. Dit is ook meteen de charme van Koh Lanta. Het is heerlijk rustig en weinig toeristisch.

Mijn laatste dagen in het zuiden werden gevuld met liggen in de zon, lekker eten, lekker drinken, rondtoeren op een scooter en het kleine eiland verkennen. Eén ding waar ik ook vol verwachting naar uit keek en zeker gedaan moest hebben voor ik Thailand verliet was het krijgen van een echte thaise massage. Een thaise massage betekent een uur lang liggen op de pijnbank, terwijl je als arts je jezelf vragen gaat stellen: "zo gaat toch zeker mijn schouder uit de kom?", "ik heb nooit geweten dat mijn benen deze beweging konden maken", "dit kan toch niet goed voor een mens zijn?" en bovenal "had ik echt niet kunnen wachten tot mijn huid iets minder verbrand is voor het gekneed wordt?". Het resultaat was verbluffend. Een ontspannen en slaperig gevoel in mijn lichaam dat ik sinds tijden niet meer had gevoeld.

Zoals altijd komt aan al het goede ook weer een einde en op de ochtend van 16 december werd ik wakker met de wetenschap dat ik die ochtend weer terug naar Bangkok zou gaan om vervolgens het vliegtuig naar Nederland te pakken. Natuurlijk niet zonder eerst een busreis van 15 slapeloze uren, waarna ik mij 's ochtends vroeg terugvond waar ik anderhalve maand geleden was begonnen: Khao San Road. Het was 4 uur en het uitgaansleven was nog in volle gang. In de wetenschap dat het nog 22 uur zou duren voor mijn vliegtuig vertrok, besloot ik gezellig mee te doen en samen met een Belgisch stel en een Amerikaan die ik in de bus had leren kennen werden nog de nodige biertjes genuttigd tot de zon opkwam. Gezien ik geen hotelkamer had, ging ik helaas niet naar bed. Uitrusten zou ik thuis wel doen.

Om de laatste dag nog een beetje inhoud te geven, ging ik naar een museum dat mij eerder tijdens de reis was aangeraden, het anatomisch museum van Bangkok. Met mijn chirurgische aspiraties kon dit eigenlijk niet tegenvallen, maar van de uitgebreidheid van de collectie stond ik wel te kijken. Er waren zoveel prachtig bewerkte lichamen, organen en preparaten in allerlei variaties, dat er uren voorbij voor ik doorhad dat ik nog niet 10% van het museum had gezien. In de vier keer die ik Bangkok heb aangedaan tijdens de reis, heb ik veel mooie dingen gezien, maar dit was zeker het meest interessante, ook al was mijn slaapdronken hoofd er niet altijd voor 100% bij.

Terwijl ik dit schrijf zit ik alweer in de Starbucks te genieten van een kop koffie, betaald van mijn laatste baht. Aan het wachten tot de taxi me ophaald om richting het vliegveld te gaan en terugkijkend op alles wat ik in anderhalve maand heb gedaan. Voor ik vertrok, was ik ervan overtuigd dat dit voorlopig mijn laatste grote reis zou zijn. Maar nu ik terugkijk en besef dat ik in deze tijd weer meer heb gedaan en meer geluk heb ervaren dan de meeste mensen in een heel jaar, ben ik er niet zo zeker van en zou de volgende reis wel eens sneller kunnen komen dan verwacht :-)