Voltzberg, Raleighvallen, Galibi en Frankrijk

Afgelopen weken heb ik vakantie gehad hier in Suriname en dat betekent dat het weer tijd was om trips te ondernemen. Vorige week ben ik naar het binnenland geweest voor vier dagen. Dit betekende zaterdagochtend vroeg opstaan en met mijn rugzak, stevige schoenen en gewapend met heel veel DEET richting de Voltzberg en Raleighvallen samen met zeven meiden (ja, de verhoudingen blijven hier heel vervelend ;-). Na een autorit die 4 uur zou duren, maar uiteindelijk 6 uur heeft geduurd, over hobbelige, onverharde en weggespoelde wegen, kwamen we aan bij Witagron. Na een korte lunchstop daar zijn we vervolgens met de boot verder getrokken om uiteindelijk na 2,5 uur varen bij Fungu-eiland aan te komen. Onze verblijfplaats was omschreven als een hangmattenkamp. Nu had ik eerder op Bigipan al in een hangmat geslapen, dus ik had al een beetje een voorstelling van vier schotten en een, soort van, dak boven mijn hoofd waar je met moeite een hangmat op kan hangen. Waar ik dit keer sliep was echter een verademing: in een prachtig houten gebouw, dat ooit bedoeld was om te worden uitgebreid tot luxe hotel, prachtig gelegen aan een stroomversnelling met uitzicht over het regenwoud. Er zullen vast mooiere accomodaties zijn in Suriname, maar ik kan het me moeilijk voorstellen. Na het ophangen van mijn hangmat, tijd voor het avondeten en op tijd naar bed.

De volgende dag was het namelijk tijd voor de beklimming van de Voltzberg. Om de berg te bereiken, moesten we eerst weer een stuk met de boot om vervolgens drie uur door de jungle te lopen. De Voltzberg is met 280 meter niet echt een berg te noemen, maar is eerder een grote rots, midden in de jungle. Het beklimmen is dan ook niet echt een uitdaging en hoort minder dan een uur te duren. Het enige wat roet in het eten zou kunnen strooien, is het weer. Als het hard regent, wordt het namelijk te nat en dus te glad om te klimmen. Met mijn geluk, valt natuurlijk te raden wat de weersomstandigheden waren: een tropische bui waardoor je in een paar seconden doorweekt bent en die uren bleef duren, onweer (heel fijn op een kale hoge rots) en harde rukwinden, waardoor we om ons heen doffe dreunen hoorden van omvallende bomen. Het is dus geen verrassing dat onder deze omstandigheden er niet geklommen kon worden. Na drie uur terug gelopen te hebben in onze natte kleding, was er gelukkig onze lieve kokkin die stond te wachten met de nasi pom, wetende dat er niets zo goeds troost als lekker eten. En bier.

De derde ochtend gingen we naar de Moedervallen. Dit is een stroomversnelling met watervallen in de Coppename rivier. De tocht er naartoe was een stuk korter dan die naar Voltzberg, maar er werd ditmaal uitgebreid uitleg gegeven over de verschillende planten en bomen die er te zien zijn in die omgeving. ’s Middags hadden we tijd om wat te zwemmen in de rivier, alvorens we tegen de zonsondergang nog een vogeltour gingen maken. Helaas hebben we, op een paar toekans na, weinig vogels gezien. Op de laatste dag vertrokken we alweer vroeg richting Paramaribo en dat was maar goed ook, gezien het slechte weer ervoor gezorgd had dat de weg terug nog slechter begaanbaar was. Uiteindelijk was ik na 11 uur reizen pas weer thuis in mijn vertrouwde kamer.

Vorig weekend heb ik mijn laatste trip hier in Suriname ondernomen. Ditmaal niet richting het binnenland, maar naar de kust. Samen met 2 huisgenoten en nog enkele toeristen zijn we afgereisd naar de oostgrens van Suriname, naar Galibi. Na de lange reistijd van de week ervoor, was de 2 uur naar onze eerste stop in Albina goed te overbruggen. In Albina hebben we vervolgens de boot gepakt naar het plaatsje Saint-Laurent du Maroni aan de andere zijde van de Marowijne rivier en zoals de naam al doet vermoeden ligt dit in Frans Guyana. Na 2 maanden in Zuid-Amerika verbleven te hebben, sta je dan ineens weer binnen de Europese Unie op Frans grondgebied, moet je weer met Euro’s betalen, heb je de boulangerie op de hoek en is vreemd genoeg al het vuil waar ik al aan gewend was geraakt, verdwenen.

Anderhalf uur varen later waren we bij onze eindbestemming Galibi. Het gebied waar we verbleven staat bekend om de zeeschildpadden die daar deze maanden op het strand komen om eieren te leggen. Uiteraard wilden wij dat ook zien en dus stonden we ’s nachts om half vier op om met een bootje richting het strand van Frans Guyana te gaan. Kwart over zeven waren we weer terug met als resultaat: één zeeschildpad in de verte die net terug het water in ging. Niet helemaal waarop we gehoopt hadden dus, maar de natuur is nu eenmaal onvoorspelbaar.

Ondertussen is het aftellen begonnen en heb ik nog maar één dag hier in Suriname voor ik weer naar huis ga. Het klinkt misschien verwend, maar twee maanden is eigenlijk te kort om hier te blijven en alles te doen wat je wil doen. Toch heb ik hier een heel leuke tijd gehad, heel leuke mensen ontmoet en een hoop meegemaakt in het ziekenhuis. Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen van verslagen en hoop dat jullie een beetje een goede indruk hebben gekregen van mijn ervaringen :-)