Over koloniaal verleden en de toekomst

Het is alweer veel te lang geleden dat ik iets van me heb laten horen, maar om het goed te maken heb ik dit keer foto’s erbij gevoegd. De reden dat het zo lang heeft geduurd is deels omdat ik het heel druk heb met alleen maar avond- en nachtdiensten draaien en deels omdat ik het zo druk heb om heerlijk te genieten hier.

Op mijn stage gaat het steeds beter. Hoewel het nog steeds hollen of stilstaan is, maak ik gelukkig een hoop dingen mee in het ziekenhuis. De meeste patiënten die ik heb gezien komen voor vrij eenvoudige klachten waarmee ze ’s nachts niet mee naar de huisarts kunnen, zoals buikpijn en hoofdpijn klachten. Een andere grote patiëntengroep die hier de SEH bezoekt zijn slachtoffers van verkeersongevallen. Wat niet heel verwonderlijk is als je het verkeer hier mee maakt. Fietsen door de stromende regen terwijl de auto’s aan de ene kant langs je razen en de zijspiegel langs je arm strijkt en aan de andere kant een diepe goot ligt, is een kunst die ik nog niet helemaal onder de knie heb. Eigenlijk het enige wat ik echt onder de knie heb gekregen, is opspattend modder. Maar ja, je bent nu eenmaal Nederlander in Suriname, dus behoor je tot de groep die zo gek is om zich iedere dag door dit gekkenhuis te begeven.

Frustraties op mijn werk beginnen er ook te komen. In Nederland ben ik wel erg verwend geraakt met de technologie die beschikbaar is, merk ik nu. Hier gaat alles nog op de veel omslachtiger (en langzamere) manier. Formulieren die in drievoud ingevuld moeten worden voordat je een röntgenfoto kunt maken, recepten schrijven met de hand en eindeloos wachten op de resultaten van je aanvragen. Heel vervelend als je om 10 uur ’s avonds, met schaamrood op de kaken aan een patiënt met buikpijn moet vertellen dat het nog 6 uur duurt voor de resultaten bekend zijn. Het gebeurt dan ook wel dat de patiënt inmiddels van zijn klachten af is, maar nog rustig wacht tot ik nieuws voor hem heb .

Zondag was het tijd voor wat leuks en ben ik samen met een huisgenootje wezen fietsen naar de Peperpot plantage. Eerst een lekkere stevige tocht over de Jules Wijdenboschbrug (die niet, zoals ik dacht, ongeveer zo hoog en lang is als de Brienenoordbrug) en toen we daar bezweet vanaf waren, lekker door het dorpje Meerzorg naar het terrein van de plantage. Heerlijk was het om de stad eens te verlaten en ook wat meer van het platteland te zien. Weg waren het verkeerslawaai en de lucht van de bussen die hun roet de lucht in werpen. Peperpot zelf was ook een verrassing. Eigenlijk is het een heel groot terrein met nog enkele oude koloniale gebouwen, wat nu helemaal overgroeid is met jungle. We hebben heerlijk door het bos gelopen tussen de cacao en koffieplanten en we hebben zelfs nog wildlife gespot. Grote hagedissen, veel vogels en apen die door de bomen sprongen. Het meest nadrukkelijk echter waren de muggen. Heel veel muggen.

Na een uitgebreide wandel- en fietstocht was het hoog tijd om weer naar huis te gaan. Uiteraard zou zo’n tocht geen avontuur zijn als er niet iets mis zou gaan. We waren nog maar net op de terugweg als de fiets van mijn huisgenootje het niet zou begeven. Het begon met een onheilspellend getik, toen de terugtraprem die het niet meer deed tot uiteindelijk de ketting eraf lag en de lagers van het achterwiel kapot bleken te zijn. En daar sta je dan in de middle of nowhere met je ziel onder je arm. Als goede gentleman heb ik toch maar besloten om haar niet achter te laten in een wildvreemd dorp en dus ging ik maar fietsen richting de veerboot, met haar aan mijn arm meetrekkend. Murphy heeft helaas al voorspeld dat het hier niet bij zou blijven en dus was dit niet de laatste tegenvaller. Meerdere keren achterna gezeten door straathonden (erg leuk voor haar, gezien ze niet weg kon fietsen) en een veerboot die niet bleek te varen zo laat op zondag. Dus de brug maar weer over. Om de steile brug te beklimmen met haar en haar fiets achter mij aan, was net een brug te ver, dus zat er niets anders op dan te lopen. Geholpen door het mooie uitzicht over Paramaribo en opgejaagd door de alsmaar toeterende mensen, kwamen we uiteindelijk weer thuis.

Maandag was het tijd voor de ontknoping van iets waar ik de eerste dag al mee geconfronteerd werd: de verkiezingsstrijd. Niets geen saai televisiedebat of folders uitdelen bij een station. Hier kleuren de straten al weken in de kleuren van de verschillende partijen. Je hoort er eigenlijk niet bij als je auto niet minimaal 2 vlaggen uit de ramen heeft steken, de bestuurder een shirt van zijn voorkeurspartij draagt en je langs de kant van de weg in een kraampje je politieke voorkeur verdedigt. De paarse kleuren van de NDP van Desi Bouterse voorspelden het eigenlijk al ruim van tevoren en het is dus geen wonder dat de huidige president nog 5 jaar zal zitten. Voor mij is het vooral fijn dat alles heel rustig is verlopen.