Afsluiting van mijn coschap en bijzondere hobby's

Er is de laatste tijd weer genoeg gebeurd om over te schrijven. Om te beginnen heb ik anderhalve week geleden mijn coschap spoedeisende hulp afgerond in het AZP. Al met al heb ik er een zeer geslaagde tijd gehad en de laatste dagen die ik op de SEH heb doorgebracht hebben daar zeker nog aan bijgedragen. Zo heb ik in mijn laatste week mijn eerste trauma-opvang gedaan. Hierbij ving ik een patiënt op die aangereden was door een vrachtwagen en is het mijn taak om de zogenaamde “vitale functies” veilig te stellen, aanvullend onderzoek te regelen, de juiste specialisten erbij te halen en de overdracht van informatie richting de verschillende betrokkenen te regelen. Gelukkig was het allemaal goed gegaan en heb ik veel complimenten mogen ontvangen over mijn aanpak.

Wat zeker net zo mooi was om mee te maken, was de eerste geslaagde reanimatie die ik op het laatste moment tijdens mijn allerlaatste dienst mee heb mogen maken. In dit geval betrof het een patiënt die binnen was gebracht met hartklachten en plots niet meer aanspreekbaar was en geen adem meer haalde. Direct waren we begonnen met de reanimatie, waarbij ik de borstcompressies verzorgde. Nadat voor de eerste keer gedefibrilleerd werd (waarbij je een elektrische schok geeft over de borstkas) en ik direct verder ging met de reanimatie, merkte ik na een paar seconden dat de patiënt bewoog! Een heel fijne ervaring om mijn coschap zo af te sluiten.

Een onderwerp dat ik in mijn vorige verslagen een beetje heb vermeden, is de nieuwe (tijdelijke) hobby die ik hier heb opgepakt. Omdat ik nu eenmaal in Zuid-Amerika ben, en vanwege redenen die ik zelf nog niet door heb, ben ik hier begonnen met Salsa lessen. Eerder zag ik nog niet de noodzaak in om hierover te schrijven, want dit zou toch een fiasco worden en ik zou dit nog niet één volle les volhouden. Maar nu, na zeven lessen gevolgd te hebben, kan ik zeggen: salsa zit in mijn bloed! Of in mijn hoofd. In ieder geval niet in mijn benen, armen en romp, waar het zou moeten zitten. Zonder ritme gevoel en stijf als een strijkplank heb ik 2 keer per week geprobeerd de pasjes uit te voeren. En hoewel ik er niks van bak, heb ik het wel heel erg naar mijn zin gehad! Zo erg zelfs dat ik (ook weer met wat hulp van parbo en borgoe) mijn “kunsten” heb laten zien op de dansvloer van Havana, alleen maar om er achter te komen dat ik letterlijk alles vergeten was toen ik daar stond.
Hoewel ik waarschijnlijk nooit meer iets zal doen met wat ik hier geleerd heb, ben ik wel heel blij (en een beetje trots) dat ik het wel gedaan heb, ondanks dat het zo niet bij mij past.


Vandaag is het 1 juli en dat is hier een belangrijke feestdag. Vandaag is het namelijk Keti-Koti waar gevierd wordt dat het 152 jaar geleden is dat de slavernij in Suriname en de Antillen is afgeschaft. Tijd dus voor mij om me in het feestgewoel tussen de kleurrijk uitgedoste mensen en de vele muziek te begeven. Een volgend reisverslag zal niet lang op zich laten wachten waarin ik vertel over de mijn trip van afgelopen week!