Dagen, avonden en nachten

Het is vreemd hoe snel je kunt wennen als je zo ver van huis bent. Ik ben hier net een week en begin me hier al aardig thuis te voelen. Natuurlijk zijn er nog dingen waar ik nog mee om moet leren gaan: slapen in de warmte, fietsen door de overstroomde straten en nachtdiensten zonder koffie. Maar er zijn gelukkig ook veel dingen die het goed maken: parbobier (je moet nu eenmaal goed drinken in de warmte), lekker eten en uitgaan in de Havana.

Uitgaan in Paramaribo roept veel herinneringen op van Tanzania. Veel mensen die uitstekend kunnen dansen, alsof ze zo geboren zijn. En één Nederlandse man die ook wat rond stuntelt ;). Desondanks toch superleuk geweest (ook weer met een beetje hulp van Parbobier).

Het werk op de SEH gaat inmiddels al weer wat soepeler. De diensten zijn tot nog heel wisselend. Het ene moment zit je de uren af te tellen en andere momenten kom je handen tekort. Zeker omdat het hier wel de bedoeling is dat je eigenlijk alles zelf doet, wat het ook wel weer leuk maakt. Zo ben ik achter elkaar bezig met dingen die ik al meer dan een jaar niet meer heb gedaan, zoals bloedprikken, infusen aanleggen en blaaskatheters plaatsen. Ook de werktijden zijn erg gevarieerd. Ze hebben hier vijf verschillende diensttijden en tot nog heb ik nog geen 2 dagen dezelfde tijden gehad. Deze week is het zelfs zo dat ik in één week een ochtend- (7.30-15:30), avond- (15:30-23:30), nacht (23:30-7:30), vroege tussen- (12:00-20:00) en late tussendienst heb (18:00-2:00). Gelukkig was mijn ritme net een beetje gewend aan het tijdsverschil, dus was het ook wel tijd om weer een keer door elkaar geschud te worden.

Gelukkig maak je tijdens de late diensten wel de interessantste dingen mee. Veel botbreuken, mishandelingen, veel huisartsgevallen en zo nu en dan een steekpartij of reanimatie. Tijdens het inwerken deze dagen is het bedoeling om alleen de minder acute patienten zelf te zien, maar vanaf komende week ga ik ook de meer acute (en interessantere) patiënten zien.

Eén van de redenen dat ik Suriname heb uitgekozen om coschap te lopen was het feit dat ik gewoon Nederlands met de patienten kon praten. Toch merk ik bij veel patiënten wel een taalbarrière. Sowieso spreken veel patienten alleen Sranan Tongo, maar ook in het Nederlands wat ze spreken komen veel uitdrukkingen en woorden voor waar ik de betekenis van moest raden. Termen zoals “afgaan”* en “lopende pijn”^ klinken nog steeds heel vreemd.

In een poging om strijd te bieden aan de verleidingen van lekker eten en koud bier, heb ik mij ook ingeschreven bij een sportschool enkele straten bij het huis vandaan. Sporten hier gaat ook weer op een heel andere manier dan in Nederland. De hitte en de hoge vochtigheid in combinatie met een slecht geventileerde zaal met 20 sportende mensen zorgen ervoor dat elke kleine beweging die je maakt ervoor zorgt het zweet over je lichaam sijpelt (in het algemeen is mijn shirt doorweekt als ik bij de kleedkamer ben, wat trouwens niet meer is dan een wc). De enige manier om hier te trainen is om je relaxed in te spannen en blij te zijn als de kleinste dingen lukken (oprapen van een handdoek, 5 stappen op de loopband, de gewichten opruimen).

Tot dusver de belevenissen van de afgelopen week. De beloofde foto’s laten nog even op zich wachten, maar ik hoop spoedig wel wat foto’s te kunnen plaatsen!

* Poepen
^Verplaatsende pijn