Tarangire, Lake Manyara, Serengeti en Ngorongoro

“Time flies when you’re having fun” luidt het gezegde en het is dan ook ongelooflijk hoe snel de tijd is gegaan nu ik hier zit. Het is inmiddels al weer ruim vijf weken geleden dat ik vanuit Amsterdam vertrokken ben, maar ik heb het gevoel alsof ik hier nog maar een week ben. Laatste keer dat ik iets geschreven heb is al weer een tijdje geleden, dus het is tijd om de draad weer op te pakken bij de safari.

Mijn safari naar de vier grote parken in het noord-oosten van Tanzania begon vrijdagochtend om acht uur en wonder boven wonder was de Landcruiser die ons op kwam halen nog geen half uur te laat! Snel hebben we onze tassen, slaapzakken, tenten, eten voor vijf dagen en water voor vijf dagen in de auto geladen en we konden met zijn zevenen vertrekken: Kamilla en haar vriend Kristian, Maria, Vanina, Walter (gids), Panga (kok) en ikzelf.

Het eerste park dat op onze lijst stond om te bezoeken was het Tarangire National Park op twee uur rijden van Arusha. Eenmaal daar, kom je meteen in een compleet andere wereld terecht. Arusha en omgeving is erg kaal, droog en stoffig. Tarangire, daarentegen bestaat uit een rotsachtig landschap met canyons, rivieren en volop groen. Al tijdens de lunch bij de poort van het park zagen we de eerste dieren: een grote groep gnoes die in de verte voorbij trok. Eenmaal in het park verbaasde de hoeveelheid dieren mij. Ik had verwacht dat we nog wel even zouden moeten rijden voor we iets tegen zouden komen, maar zodra we de poort doorgingen zagen we alles achter elkaar: antilopes, gnoes, waterbuffels, olifanten, giraffes en nog veel meer dieren. We hebben zelfs in de verte de eerste leeuwen gezien waarmee we op de eerste dag al drie van de Big Five hebben gezien: leeuw, olifant, waterbuffel, luipaard en zwarte neushoorn. Nadat we de hele middag daar hadden doorgebracht werd het tijd om snel richting de campsite te gaan, want de tenten moesten nog opgezet worden en het wordt al vroeg donker in Tanzania. Kamperen in een national park is een hele belevenis. Ik had mij een drukke camping voorgesteld, omheind door hekken om je te beschermen tegen de wilde dieren. De camping was echter niet meer dan een paar tenten om een gebouw zonder enige bescherming, midden in het park. Dit leidt tot een nacht waar je voortdurend wordt wakker gehouden door alle dieren geluiden om je heen.

De tweede dag moesten we vroeg opstaan om te vertrekken richting Lake Manyara. Het is belangrijk dat je vroeg opstaat omdat de dieren op dat moment het meest actief zijn, dus dat betekende opstaan om vijf uur. Lake Manyara is een klein park van 330 vierkante km waarvan 2/3 wordt ingenomen door het meer. Ons was verteld dat dit park vooral bekend stond om de honderden verschillende vogels die je hier aantreft en de relatief grote hoeveelheid roofdieren. Helaas voor ons was het regenseizoen nog niet aangebroken, wat voor ons inhield dat het meer nog maar een fractie van het oppervlak had, de vogels en de andere dieren waren weggetrokken naar plaatsen met meer voedsel en we eigenlijk voor niets zo vroeg waren opgestaan. Toch was het park nog wel de moeite waard. Het park is compleet verschillend van Tarangire en bestaat uit een heel groot bos tegen de berghelling op. Hoewel het zoeken was, hebben we toch nog veel dieren gezien die we niet eerder waren tegen gekomen zoals zebra’s, struisvogels en duizenden apen. De avond werd afgesloten met een goede nachtrust in een lodge net buiten het park. Nadat je bijna een maand slecht geslapen hebt door muskietenbeten, verkeerslawaai, zes omringende moskees die om vijf uur iedereen wakker maken en scholen die om half zeven beginnen met trommels, was het geweldig om weer eens een normale nacht te hebben!

Zondagochtend werd ik om acht uur wakker na twaalf uur geslapen te hebben om vervolgens aan de lange weg naar Serengeti te beginnen. Om bij Serengeti te komen, moet je eerst het grote park van Ngorongoro doorkruisen. Deze lange rit wordt gelukkig een stuk aangenamer door het prachtige berglandschap met jungles waar je doorheen rijdt. Eenmaal uit Ngorongoro gaat het landschap abrupt over in het typische Serengeti landschap. Serengeti is afgeleid van het swahili voor “eindeloze vlakte” en dat is ook precies wat je urenlang ziet als je Ngorongoro verlaat. Het landschap is compleet vlak zonder enige begroeiing. Het enige wat je ziet als je naar de hoofdentree van het park rijdt zijn de duizenden gnoes, antilopes en zebras overal om je heen.
Vanaf de hoofdentree begint het landschap iets te veranderen: er zijn meer bomen, een paar meertjes en wat heuvels wat de perfecte omgeving vormt voor de grote roofdieren. Het duurde dan ook niet lang voor we de eerste leeuwen van dichtbij zagen. En met dichtbij bedoel ik tegen de auto aan. Ook zagen we in dit gedeelte grote kuddes olifanten en giraffes. Helaas bracht ons dit nog niet dichter bij het vinden van de big five. De olifant, waterbuffel en de leeuw zijn nog redelijk makkelijk te vinden, maar de anderen zijn veel moeilijker te zien. De zwarte neushoorn is nog maar op een paar plaatsen te zien en de luipaard houdt zich overdag schuil tussen de bladeren van acaciabomen. Uiteindelijk stopten we onverwacht en wees Walter naar een boom waar een luipaard in zat. Althans, daar kwamen we achter toen we met de verrekijker naar de boom tuurden en met moeite een staart tussen de bladeren zagen hangen. Niet veel later kwamen we weer een boom tegen met een luipaardstaart tussen de bladeren en konden we ons gelukkig prijzen dat we al twee luipaarden hadden gevonden. Het bleek echter dat ons geluk die dag nog niet ophield. Net toen we bij de Hippo-pool foto’s stonden te nemen gingen we er plots vandoor om met hoge snelheid naar een paar bomen aan de andere kant van het meer te rijden. Blijkbaar was daar een luipaard gesignaleerd en toen we daar aankwamen hadden we het geluk dat we inderdaad een luipaard net uit een boom zagen springen om vervolgens vlak voor onze auto langs naar het water te lopen en daar te gaan drinken. In de maand die ik hier ben geweest heb ik veel safari-verhalen gehoord, maar nog niemand heb ik horen vertellen dat ze zo dichtbij een luipaard waren geweest. Met dit geweldige geluk hebben we de dag afgesloten en zijn we naar de camping gegaan.

Maandag was onze tweede dag in de Serengeti en deze begon weer vroeg. Om vijf uur zaten we allemaal halfslapend en hongerig in de kou in de auto. Nadat we de dag ervoor zoveel gelukkig hadden gehad, wisten we niet goed wat we deze dag nog van de Serengeti konden verwachten. De dag begon meteen met veel goeds met een prachtige zonsopkomst met olifanten, gieren en leeuwen op de achtergrond. Daarna hebben we echter een lange tijd rond gereden zonder iets noemenswaardigs te zien wat we niet al eerder hadden gezien. Op een gegeven moment waren we net bezig met het bekijken van een groep gnoes die voorbijrenden, toen ik uit mijn ooghoek iets door het hoge gras zag bewegen. Walter twijfelde geen moment en gaf flink gas om te kijken wat het was (ook al is het eigenlijk ten strengste verboden om de wegen te verlaten). Vervolgens ontstaat er paniek in de groep gnoes en zien we in een flits hoe twee katachtigen een baby gnoe te pakken krijgen. Ongelooflijk hoe wreed en mooi de natuur op dat moment is en wat bijzonder dat we dit hebben mogen zien van dichtbij. Natuurlijk wilden we het ook nog van wat dichterbij bekijken en na even zoeken vinden we ze op nog geen meter afstand. Het blijken cheetahs te zijn, die je zeer zelden tegenkomt in de serengeti. Met deze fantastische afsluiting van de serengeti terug naar de camping om daar te ontbijten/lunchen en de tenten op te halen. Vlak voor we bij de camping zijn zien we nog een paar andere wagens bij een boom staan en besluiten we toch nog even te kijken wat daar te zien is en kregen we voor de tweede keer in twee dagen de kans om een luipaard van heel dichtbij te zien in een boom. Hier hield het geluk nog niet op: we zien hoe de luipaard uiteindelijk uit de boom springt, door het gras richting een plas loopt waar een paar giraffes en knobbelzwijnen staan, langzaam op de knobbelzwijnen afsluipt en in een sprint poogt het baby knobbelzwijntje te doden. De volwassen zwijnen blijken toch sterker dan de luipaard kennelijk had ingeschat, want ze weten de kleine toch nog te redden.

Hierna was het echt tijd om afscheid te nemen van de serengeti en gingen we op de lange weg naar de ngorongoro met nog maar één doel voor ogen: we moesten nog een zwarte neushoorn zien om de big five (en dankzij de cheetahs, giraffes, nijlpaarden en zebras die we hebben gezien, kunnen we zelfs van de big nine spreken) compleet te maken. De Ngorongoro heeft echter nog veel meer te bieden dan alleen neushoorns. Zodra we aankwamen bij de camping op de rand van de krater, keken we meteen onze ogen uit. Overal waar we keken, zagen we kleine stippen voortbewegen. Volgens onze gids zijn er, ondanks het feit dat de krater maar een doorsnede heeft van zo’n 17 km, leven er tienduizenden grote dieren. Er zijn zelfs zoveel wilde dieren dat we de volgende ochtend niet eens de krater hoefden te bezoeken om ze te vinden. Toen ik mijn tent uitkwam, zag ik namelijk rechts van mij een paar waterbuffels op enkele meters afstand en links een olifant die water stond te drinken bij het eetgebouw. Op zo’n moment vraag je je wel af hoe we veilig de nacht door zijn gekomen zonder dat deze zeer gevaarlijke dieren door onze tenten zijn gelopen. Na de afdaling in de krater duurde het ongeveer vijf minuten toen Walter wees naar een groep gnoes langs het meer en in het midden van die groep zagen we inderdaad een neushoorn, waarmee we na vijf dagen eindelijk de big five/nine compleet hadden! Na nog een paar uur rondgereden te hebben door de krater en genoten te hebben van deze geweldig mooie plek, was het dan toch tijd om weer naar huis te gaan.

De dagen na de safari in Arusha heb ik weer gevuld met werken in het ziekenhuis. Nu alle artsen me wat beter kennen, laten ze me gelukkig steeds meer doen. Verder valt er over de afgelopen weken weinig te vertellen. De komende weken heb ik nog weinig plannen gemaakt. Het staat wel al vast dat ik aan het einde van de maand nog een bezoek ga brengen aan een koffieplantage, dat ergens vroeg in april de kilimanjaro beklommen gaat worden en ik de laatste week van april op zanzibar door zal brengen. Ik zal proberen snel weer een stukje te schrijven en dan wat meer te vertellen over het werk in het ziekenhuis.