Arusha 4
Door: Remy
Blijf op de hoogte en volg Remy
24 Maart 2013 | Tanzania, Arusha
Sinds de safari is er nog weinig nieuws gebeurd. De laatste weken zijn vooral gevuld geweest met werken in het ziekenhuis en genieten van de rust en het lekkere weer. Hoewel het regenseizoen op het moment in volle gang is, heb ik hier nog weinig last van gehad. De meeste regen valt hier ’s nachts met bakken uit de hemel en overdag schijnt vervolgens de zon weer lekker.
Het werk in het ziekenhuis gaat hier ondertussen lekker door met werken in de operatiekamers, op zaal en op de eerste hulp. Ik denk dat ik ondertussen heb geassisteerd bij een twintigtal operaties waarvan de meeste orthopaedische operaties waren. Nu ik hier alweer ruim zes weken ben, begin ik hier steeds vertrouwder te geraken, mag ik steeds meer doen en ben ik gewend aan de absurde omstandigheden in het ziekenhuis. Als de verpleegkundige de patienten in het gezicht slaat bij wijze van pijnstilling, kijk ik er al niet meer van op. Helaas heb ik nu nog maar een paar weken te gaan voor het werk in het ziekenhuis erop zit. Om een indruk te geven van het werk in het ziekenhuis zal ik enkele belangrijke punten van de afgelopen weken langs gaan.
Ten eerste heb ik twee weken terug mijn eerste, echte, zelfstandige operatie uitgevoerd in de septic theater (de operatiekamer waar alle ‘vieze’ wonden zoals brandwonden, geinfecteerde wonden of abcessen worden behandeld). De patient die ik moest opereren had ik die ochtend net zien binnenkomen op de spoedeisende hulp met zijn handen gewikkeld in een paar doeken. Hij bleek de middag ervoor op straat beroofd te zijn en had daarbij meerdere verwondingen door een machete opgelopen. Een van de verwondingen was diepe wond dwars door te top van de pink, door de botten naar de basis van de pink, waardoor deze als het ware in tweeën gespleten werd. Het was mijn taak om de vinger te amputeren, de andere wonden schoon te maken en te inspecteren voor verwonding aan botten en pezen. Hoewel het een kleine operatie was, bleek het toch nog een uitdaging te zijn, omdat het verdovingsmiddel dat ik moest gebruiken, niet meer op voorraad was en de anesthesist het onnodig vond om een ander middel te gebruiken. Uiteindelijk moest ik hem dus behandelen zonder enige vorm van verdoving. Ik had mijn eerste operatie iets anders voorgesteld dan bij een patient die het uitschreeuwt van de pijn.
Een ander noemenswaardig moment was de eerste keer dat ik bij een laparotomie mocht assisteren. Dit is een operatie waarbij de buik over de middenlijn wordt geopend om veelal ingrijpende operaties te verrichten aan de structuren in de buikholte. Deze operaties komen in Nederland niet veel meer voor, omdat ze vervangen zijn door laparascopische operaties. De patiënt die behandeld moest worden, had in het verleden al tien van zulke operaties gehad, waardoor de operatie extra moeilijk is. De gehele buikholte was gevuld met littekenweefsel, en het was littekenweefsel dat ervoor zorgde dat zijn dikke darm werd afgekneld en er geen ontlasting meer doorheen kon. Vanwege al het littekenweefsel, moet je van begin af aan voorzichtig te werk gaan, omdat de anatomie verstoord is door structuren die aan elkaar ‘verkleeft’ zijn. De operatie heeft in totaal zo’n zeven uur geduurd.
Gisteren zijn we weer op medical outreach geweest naar een dorp in de buurt om daar patiënten te zien en medicijnen uit te delen. De twee artsen die met ons mee waren gekomen, waren misschien wel de slechtste artsen die ik ooit ben tegengekomen. De eerste arts was net afgestudeerd en had de gewoonte om na 2 of drie vragen zonder lichamelijk onderzoek de diagnose ‘zal wel een infectie zijn’ te stellen en antibiotica voor te schrijven. Mijn taak bestond eruit om op een vriendelijke, doch dringende manier hem te leren hoe patienten ook andere ziektes kunnen hebben en hoe je die behandeld (kortom zes jaar geneeskunde in 1 uur). Uiteraard is dit een vruchteloze poging geweest, hoewel ik hem wel zover heb gekregen om bij sommige patienten de juiste medicijnen voor te schrijven en niet iedereen dure antibiotica mee te geven.
De tweede arts die mee was, was een huisarts met al bijna dertig jaar ervaring. Dertig jaar ervaring was helaas geen voordeel, want dit betekent in dit geval dat hij in de jaren ’80 naar een dubieuze universiteit was geweest en daarna dertig jaar zijn kennis niet meer had opgefrist. Toen ik bij hem zat, voelde ik al aankomen dat het een lange middag zou worden (hij maakte het zichzelf wat makkelijker door tussen iedere patiënt zijn fles bier onder het bureau vandaan te halen) en ik eindigde de middag met hem les te geven over de symptomen en bevindingen bij patienten met tuberculose.
Afgelopen weekend ben ik weer naar Moshi geweest en heb ik Christopher bezocht in het weeshuis om de beklimming van Kilimanjaro te regelen en te kijken wat ik voor het weeshuis kon doen zodra mijn werk in het ziekenhuis erop zit. Na urenlang bellen naar allerlei organisaties (het is altijd handiger om een local dit te laten doen, want voor blanken rekenen ze snel 50% extra) hebben we besproken dat ik vanaf 13 april via de Lemosho route in 7 dagen de berg zou beklimmen. Ik kon aansluiten bij een groep van 8 mensen, zodat we veel kosten konden delen en ik vele honderden dollars goedkoper uit zou zijn. Verder hebben we afgesproken dat ik na het werk in het ziekenhuis kon helpen met het bouwen van de nieuwe kamers voor het weeshuis.
Diezelfde avond toen ik thuis kwam werd ik gebeld door een andere vrijwilliger die ook van plan was om de Kilimanjaro te beklimmen en die vroeg of ik zin had om aan te sluiten. Toen bleek dat er een zeer goede prijs was geregeld, twijfelde ik geen seconde en besloot diezelfde dag nog om mijn plannen om te gooien. Het staat nu vast dat we met zijn tweeën vanaf komende zaterdag in zes dagen de Machame route zullen volgen tot de top. Ik zou graag willen zeggen dat ik er ontzettend veel zin in heb, maar ergens voel ik ook wel de spanning. Een berg beklimmen van bijna 6000 meter hoog (waarvan 700 meter in een hoek van 80 graden) is nu eenmaal niet iets wat ik elke dag doe. Ik focus me dus vooral op het eindresultaat als ik straks op het dak van Afrika sta :-).
Verder valt er weinig te melden over mijn werk hier. Ik hoop voordat ik aan de beklimming begin nog een nieuw stukje op internet te zetten.
Het werk in het ziekenhuis gaat hier ondertussen lekker door met werken in de operatiekamers, op zaal en op de eerste hulp. Ik denk dat ik ondertussen heb geassisteerd bij een twintigtal operaties waarvan de meeste orthopaedische operaties waren. Nu ik hier alweer ruim zes weken ben, begin ik hier steeds vertrouwder te geraken, mag ik steeds meer doen en ben ik gewend aan de absurde omstandigheden in het ziekenhuis. Als de verpleegkundige de patienten in het gezicht slaat bij wijze van pijnstilling, kijk ik er al niet meer van op. Helaas heb ik nu nog maar een paar weken te gaan voor het werk in het ziekenhuis erop zit. Om een indruk te geven van het werk in het ziekenhuis zal ik enkele belangrijke punten van de afgelopen weken langs gaan.
Ten eerste heb ik twee weken terug mijn eerste, echte, zelfstandige operatie uitgevoerd in de septic theater (de operatiekamer waar alle ‘vieze’ wonden zoals brandwonden, geinfecteerde wonden of abcessen worden behandeld). De patient die ik moest opereren had ik die ochtend net zien binnenkomen op de spoedeisende hulp met zijn handen gewikkeld in een paar doeken. Hij bleek de middag ervoor op straat beroofd te zijn en had daarbij meerdere verwondingen door een machete opgelopen. Een van de verwondingen was diepe wond dwars door te top van de pink, door de botten naar de basis van de pink, waardoor deze als het ware in tweeën gespleten werd. Het was mijn taak om de vinger te amputeren, de andere wonden schoon te maken en te inspecteren voor verwonding aan botten en pezen. Hoewel het een kleine operatie was, bleek het toch nog een uitdaging te zijn, omdat het verdovingsmiddel dat ik moest gebruiken, niet meer op voorraad was en de anesthesist het onnodig vond om een ander middel te gebruiken. Uiteindelijk moest ik hem dus behandelen zonder enige vorm van verdoving. Ik had mijn eerste operatie iets anders voorgesteld dan bij een patient die het uitschreeuwt van de pijn.
Een ander noemenswaardig moment was de eerste keer dat ik bij een laparotomie mocht assisteren. Dit is een operatie waarbij de buik over de middenlijn wordt geopend om veelal ingrijpende operaties te verrichten aan de structuren in de buikholte. Deze operaties komen in Nederland niet veel meer voor, omdat ze vervangen zijn door laparascopische operaties. De patiënt die behandeld moest worden, had in het verleden al tien van zulke operaties gehad, waardoor de operatie extra moeilijk is. De gehele buikholte was gevuld met littekenweefsel, en het was littekenweefsel dat ervoor zorgde dat zijn dikke darm werd afgekneld en er geen ontlasting meer doorheen kon. Vanwege al het littekenweefsel, moet je van begin af aan voorzichtig te werk gaan, omdat de anatomie verstoord is door structuren die aan elkaar ‘verkleeft’ zijn. De operatie heeft in totaal zo’n zeven uur geduurd.
Gisteren zijn we weer op medical outreach geweest naar een dorp in de buurt om daar patiënten te zien en medicijnen uit te delen. De twee artsen die met ons mee waren gekomen, waren misschien wel de slechtste artsen die ik ooit ben tegengekomen. De eerste arts was net afgestudeerd en had de gewoonte om na 2 of drie vragen zonder lichamelijk onderzoek de diagnose ‘zal wel een infectie zijn’ te stellen en antibiotica voor te schrijven. Mijn taak bestond eruit om op een vriendelijke, doch dringende manier hem te leren hoe patienten ook andere ziektes kunnen hebben en hoe je die behandeld (kortom zes jaar geneeskunde in 1 uur). Uiteraard is dit een vruchteloze poging geweest, hoewel ik hem wel zover heb gekregen om bij sommige patienten de juiste medicijnen voor te schrijven en niet iedereen dure antibiotica mee te geven.
De tweede arts die mee was, was een huisarts met al bijna dertig jaar ervaring. Dertig jaar ervaring was helaas geen voordeel, want dit betekent in dit geval dat hij in de jaren ’80 naar een dubieuze universiteit was geweest en daarna dertig jaar zijn kennis niet meer had opgefrist. Toen ik bij hem zat, voelde ik al aankomen dat het een lange middag zou worden (hij maakte het zichzelf wat makkelijker door tussen iedere patiënt zijn fles bier onder het bureau vandaan te halen) en ik eindigde de middag met hem les te geven over de symptomen en bevindingen bij patienten met tuberculose.
Afgelopen weekend ben ik weer naar Moshi geweest en heb ik Christopher bezocht in het weeshuis om de beklimming van Kilimanjaro te regelen en te kijken wat ik voor het weeshuis kon doen zodra mijn werk in het ziekenhuis erop zit. Na urenlang bellen naar allerlei organisaties (het is altijd handiger om een local dit te laten doen, want voor blanken rekenen ze snel 50% extra) hebben we besproken dat ik vanaf 13 april via de Lemosho route in 7 dagen de berg zou beklimmen. Ik kon aansluiten bij een groep van 8 mensen, zodat we veel kosten konden delen en ik vele honderden dollars goedkoper uit zou zijn. Verder hebben we afgesproken dat ik na het werk in het ziekenhuis kon helpen met het bouwen van de nieuwe kamers voor het weeshuis.
Diezelfde avond toen ik thuis kwam werd ik gebeld door een andere vrijwilliger die ook van plan was om de Kilimanjaro te beklimmen en die vroeg of ik zin had om aan te sluiten. Toen bleek dat er een zeer goede prijs was geregeld, twijfelde ik geen seconde en besloot diezelfde dag nog om mijn plannen om te gooien. Het staat nu vast dat we met zijn tweeën vanaf komende zaterdag in zes dagen de Machame route zullen volgen tot de top. Ik zou graag willen zeggen dat ik er ontzettend veel zin in heb, maar ergens voel ik ook wel de spanning. Een berg beklimmen van bijna 6000 meter hoog (waarvan 700 meter in een hoek van 80 graden) is nu eenmaal niet iets wat ik elke dag doe. Ik focus me dus vooral op het eindresultaat als ik straks op het dak van Afrika sta :-).
Verder valt er weinig te melden over mijn werk hier. Ik hoop voordat ik aan de beklimming begin nog een nieuw stukje op internet te zetten.
-
24 Maart 2013 - 17:12
Larisa Van Den Berg:
Remy, wat leuk om al je belevenissen weer te mogen lezen! En dat zijn er nogal wat... Heftig je eerste operatie! Leuk je vandaag ook even gehoord te hebben via skype bij opa. Het staat allemaal op film, ze vonden het prachtig! Heel veel succes met het beklimmen van de Kilimanjaro! Zet hem op en we wachten je volgende verslag af. Liefs, Matthijs en Larisa. -
24 Maart 2013 - 17:25
Dennis:
Hoi Remy wat ontzettend leuk om weer iets van je te lezen en ook dat je met Chris een leuke tijd hebt en hem een beetje kan helpen her en der. Wees blij dat je de machame route gaat doen want de andere is toch wel veel gevaarlijker heb ik vernomen uit betrouwbare bron. een vriend van mij uit Noorwegen die deze vorig jaar heeft beklommen. De expeditie van een andere vriend van mij uit Oostenrijk die via de machame route is gegaan begin dit jaar voordat ik naar Marokko ging kreeg een andere wending. Net voordat ze top bereikt hadden vroor het tot -20 en waren er twee expeditieleden niet bestand tegen de kou waardoor ze dood vroren dus tip van flip neem genoeg warme kleding mee en een downjacket is geen overbodige luxe. Gelukkig weet je wel hoe je je voeten en dergelijke moet verzorgen dat het belangrijk is om ze droog te houden en je lichaam want anders vriest het er heel simpel vanaf. IK weet zeker dat je die dingen wel weet vanuit je literatuur.
Ik wens je nog heel veel plezier en groetjes aan Chris. -
24 Maart 2013 - 21:41
San:
Remy geef even een waarschuwing van te voren, niet lezen als je zit te eten! ;) hahahaha
Voor de rest lees ik nog steeds met plezier je verslagen.
Het is een pittige tijd daar in het ziekenhuis en zeker niet in te leven wat je daar allemaal meemaakt.
Zo onwerkelijk voor ons.
Je mag heel trots op jezelf zijn, zoals je daar bezig bent.
Succes veel plezier en uitkijken met de beklimming van de Kilimanjaro
Lieve groeten San en Pete -
24 Maart 2013 - 22:52
Sonja Schop:
Wat een middeleeuwse toestanden; amputeren zonder verdoving! En schrikbarend om te lezen hoe makkelijk artsen daar antibiotica geven (en waarschijnlijk nog onnodig ook), terwijl dokters in Nederland er juist steeds voorzichtiger mee worden.
Wel fijn om te weten dat je een "veiligere" (is er wel zoiets als veilig daar?) route neemt naar de top van de Kilimanjaro, en ook leuk dat je dan weer precies op tijd terug bent voor je ouders als ze komen.
Veel sterkte=conditie toegewenst voor straks en voor deze week: maak jezelf nuttig-zet 'm op!!
tante Sonja. -
25 Maart 2013 - 19:47
Peter:
Man wat maak jij een hoop mee! En wat ben je stoer!
Geniet met volle teugen van de leuke dingen.
groeten van een trotse en een beetje jaloerse oom Peter -
13 April 2013 - 13:56
Marco Kruit:
Ha Remy,
Mooie verhalen over je belevenissen in het ziekenhuis daar. Als je dit zo leest is het is bijna niet voor te stellen waarom we ons in Nederland zorgen maken over een vlieg in de OK.
En het blijkt ook dat het zelfherstellend vermogen van de mens groter is dan wij in Nederland soms nog beseffen.
Geniet van je tijd daar, blijf vooral mooie verhalen schrijven. Hier maken wij ons wel druk over Time Out Procedures en andere Checklist vòòr, tijdens en na de ingrepen. Sòms verlang ik ook naar een beetje nuchtere, no nonsense procedures, zonder dat de registratie er omheen langer duurt dan de ingreep zelf.
Een hartelijke groet, Marco
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
