Kilimanjaro
Door: Remy
Blijf op de hoogte en volg Remy
07 April 2013 | Tanzania, Moshi
Om te beginnen met het goede nieuws: de top van Kilimanjaro is behaald!! Bovendien ben ik helemaal veilig en ongeschonden weer beneden gekomen.
De beklimming van Kilimanjaro begon op zaterdag 30 maart om 11:00 uur. Vol goede moed begonnen we bij de Machame poort aan de tocht die in totaal zes dagen zou duren en die ons naar een hoogte van 5895 meter zou brengen: het dak van Afrika. Van tevoren had ik al veel verhalen gehoord over deze route, die één van de zwaarste routes zou zijn naar de top. Echter, pas nadat alles geregeld en betaald was, kwamen de echt verschrikkelijke verhalen naar boven over Machame route in de regentijd, wat blijkbaar zelfs voor mensen met ervaring nog een heel pittige uitdaging zou zijn.
De eerste dag zouden we in 4 tot 5 uur stijgen naar een hoogte van 3000 meter, naar onze eerste campsite. Al snel had ik door dat dit iets was wat ik wel aan zou kunnen (toen was ik nog erg naief). Dwars door het regenwoud over een mooie weg, die later over ging in een klein pad, was het erg goed uit te houden. Eenmaal aangekomen op de eerste campsite kregen we direct ons avondeten waarna we gingen slapen, want de volgende dag zou wel iets zwaarder zijn dan de eerste dag.
Dag twee begon al vroeg in de ochtend met ontbijt (smakeloze pap met wormen), zodat we om 8 uur klaar zouden staan om de 3 tot 4 uur durende tocht naar Shira hut te lopen, welke op 3800 meter hoogte ligt. Hoewel we waren gewaarschuwd dat het een zwaardere dag zou zijn dan de eerste, was de schok nog steeds erg groot. Het verschil met de eerste dag kon niet groter zijn! Vanaf ons vertrek begon het te regenen. Niet de regen zoals we die in Nederland wel gewend zijn, maar grote tropische buien hadden zich verzameld bij de Kilimanjaro. Vanaf de eerste minuut bleek ook al dat onze regenpakken en ponchos niet bestand waren tegen dit soort buien en al snel, werd ook de kleding eronder nat. De omgeving was veranderd van een mooi tropisch regenwoud in een omgeving met vrijwel alleen maar rotsen met slechts hier en daar een struik. Het pad was verdwenen en we moesten zelf onze weg banen over de rotsen richting het volgende kamp. Dit betekende veel glibberen over de natte, gladde rotsen waar onze bergschoenen alle grip verloren.
Na vier uur zwoegen en afzien kwamen we aan bij de picknickplaats voor de lunch. Deze picknickplaats was niet meer dan een rotspunt waar we half onder konden zitten, zodat ons eten niet zo nat zou worden. Gelukkig was beloofd dat het pad na de picknickplaats wel een stuk vlakker zijn en we minder hoefden te klimmen. En inderdaad was de route een heel stuk vlakker geworden. Het klimmen werd er echter niet minder op, omdat de regen hele stukken van onze route had weggeslagen. Verder waren er talloze stroompjes, riviertjes en watervallen die nu onze weg versperden. En hoewel ik me heel vaak afvroeg hoe we deze hindernissen konden passeren, wisten onze gidsen altijd wel een weg te vinden. Dit hield vaak in dat we ons vaak in levensgevaarlijke omstandigheden bevonden (zoals in spagaat boven een afgrond van honderden meters hangen, terwijl een waterval met volle kracht je naar beneden probeert te sleuren). Uiteindelijk kwamen we na een tocht van acht uur bij het kamp aan. Volledig doorweekt, koud tot op het bot en helemaal uitgeput. Toen we erachter kwamen dat, omdat we door de watervallen heen moesten, ook al onze kleding in de tassen nat was geworden, zonk de moed ons helemaal in de schoenen. De kop thee en de kale spaghetti waren uiteindelijk nog de hoogtepunten van de dag. Vervolgens moesten we zonder droge kleren proberen de nacht te overleven.
Hoe we de nacht door zijn gekomen weet ik niet, maar uiteindelijk kwam de zon op en konden we beginnen aan de derde dag. Deze dag zouden we klimmen tot 4600 meter bij de Lava Tower om vervolgens af te dalen tot 3800 meter bij Barranco camp. Zodra ik mijn natte kleding, mijn natte sokken en mijn natte schoenen weer aantrok (het is volstrekt onmogelijk iets te drogen op de berg) en ik in de verte de regenwolken zag verzamelen, wist ik dat het niet beter ging worden dan de dag ervoor. Hoewel de route iets minder gevaarlijk was dan op dag 2, waren de omstandigheden nog altijd bar slecht. Het enige moment dat het stopte met regenenen was toen we in de buurt van de Lava tower kwamen. Hier hagelde het namelijk. Het enige positieve van die dag was dat we al tot 4600 meter waren gekomen en beiden nog geen last hadden gehad van enig teken van hoogteziekte. Na 4 uur klimmen en 2 uur dalen kwamen we aan bij de Barranco camp. En hoewel het de vorige dag onmogelijk leek, het moraal lag nog een stuk lager. Continue regen, ijskoude wind, mist die voorkomt dat je van het uitzicht kan genieten en tot slot het vooruitzicht dat je de volgende dag de honderden meters hoge Barranco Wall moet beklimmen, hadden alle vreugde weg genomen. Als je er dan nog achterkomt dat ook 1 van de slaapzakken nat is geworden, is het enige wat je ervan weerhoudt om te stoppen, het feit dat je al op de helft zit.
Na een helse nacht met nog meer kou en nattigheid (op een gegeven moment ging ook onze tent lekken) begonnen we dag vier met eindelijk iets positiefs: het was droog! Dit betekende dat we als we met handen en voeten de Wall gingen beklimmen, het risico om uit te glijden een stuk kleiner is. En zowaar, de beklimming van de Wall viel erg mee. Natuurlijk was het fysiek erg zwaar om 430 meter omhoog te klimmen terwijl je na iedere hand of voet die je verzet, erg kortademig bent en je hart tekeer gaat, maar door het ‘lekkere’ weer was onze moraal in ieder geval weer iets beter.
Bovenaan de Wall sloeg het weer helaas weer om en hadden we weer stromende regen tot aan Karanga Camp. Bij Karanga Camp hadden we onze lunch (gelukkig in een echte hut die bijna beschermde tegen de regen) en zouden we daarna verder gaan naar Barafu Camp op 4600 meter. Daar konden we dan een paar uur slapen om om middernacht naar de top te gaan klimmen. Het stormde echter zo erg, dat onze gids besloot om in Karanga Camp op 3900 meter te blijven. Dan konden we de volgende ochtend om 7 uur richting de top klimmen. Omdat onze kleding nat was, zou het te gevaarlijk zijn om ’s nachts bij temperaturen van -20 naar de top te klimmen omdat het risico op het verliezen van tenen of vingers te groot is. Dit betekende wel dat we de zonsopgang op de top zouden missen (wat me op dat moment al helemaal niets meer kon schelen) en dat we in 1 keer van 3900 meter naar bijna 5900 meter moesten klimmen om daarna weer naar Barafu Camp te dalen.
Stipt om 7 uur begonnen we met de eindeloze klim naar de top. Het eerste stuk was 3 uur klimmen naar Barafu Camp over een zeer steile helling om daar even thee te drinken en daarna verder te gaan. Bij dit kamp aangekomen waren we allebei doodop en was het pure wilskracht en doorzettingsvermogen waardoor we verder gingen. Daarna was het uur na uur klimmen door de sneeuw en over de rotsen, terwijl het ondertussen flink aan het hagelen was. Vierenhalf uur na Barafu kwamen we dan toch aan bij Stella Point aan de krater rand op 5739 meter hoogte. Knallende koppijn, uitputting, kortademigheid en kou zorgden ervoor dat, hoewel we van plan waren om dat punt te vieren, we alleen maar languit in de sneeuw konden liggen. Dan het laatste beetje moed verzamelen en het laatste uur over de kraterrand naar Uhuru peak op 5895 meter, wat door de adrenaline verbazingwekkend makkelijk ging. Hoewel je op dat moment wel de vreugde voelt dat je het gehaald hebt, weet je ook in je achterhoofd dat je er nog niet bent, omdat je meteen erna alweer moet dalen. Drie uur dalen later kwamen we aan bij Barafu Camp waar ik zonder avondeten meteen in slaap ben gevallen.
De volgende ochtend werd ik wakker omdat iemand druk bezig was met onze tent. Blijkbaar was er gedurende de nacht 30 cm sneeuw gevallen en was onze tent half ingesneeuwd. Toen ik de tent uit kwam was er een geweldige verrassing: niet alleen was het droog, maar de zon scheen zelfs! Van iedereen die de Kilimanjaro heeft beklommen had ik gehoord dat hoewel de beklimming zwaar is, de afdaling nog veel zwaarder is. Maar door het lekkere weer waardoor ik voor het eerst sinds dagen warm heb gevoeld, heb ik eindelijk kunnen genieten van de tocht en had ik geen enkele moeite met de afdaling.
Al met al een zeer zware, uitputtende ervaring, maar ik ben wel heel erg blij dat ik het gedaan heb!
De beklimming van Kilimanjaro begon op zaterdag 30 maart om 11:00 uur. Vol goede moed begonnen we bij de Machame poort aan de tocht die in totaal zes dagen zou duren en die ons naar een hoogte van 5895 meter zou brengen: het dak van Afrika. Van tevoren had ik al veel verhalen gehoord over deze route, die één van de zwaarste routes zou zijn naar de top. Echter, pas nadat alles geregeld en betaald was, kwamen de echt verschrikkelijke verhalen naar boven over Machame route in de regentijd, wat blijkbaar zelfs voor mensen met ervaring nog een heel pittige uitdaging zou zijn.
De eerste dag zouden we in 4 tot 5 uur stijgen naar een hoogte van 3000 meter, naar onze eerste campsite. Al snel had ik door dat dit iets was wat ik wel aan zou kunnen (toen was ik nog erg naief). Dwars door het regenwoud over een mooie weg, die later over ging in een klein pad, was het erg goed uit te houden. Eenmaal aangekomen op de eerste campsite kregen we direct ons avondeten waarna we gingen slapen, want de volgende dag zou wel iets zwaarder zijn dan de eerste dag.
Dag twee begon al vroeg in de ochtend met ontbijt (smakeloze pap met wormen), zodat we om 8 uur klaar zouden staan om de 3 tot 4 uur durende tocht naar Shira hut te lopen, welke op 3800 meter hoogte ligt. Hoewel we waren gewaarschuwd dat het een zwaardere dag zou zijn dan de eerste, was de schok nog steeds erg groot. Het verschil met de eerste dag kon niet groter zijn! Vanaf ons vertrek begon het te regenen. Niet de regen zoals we die in Nederland wel gewend zijn, maar grote tropische buien hadden zich verzameld bij de Kilimanjaro. Vanaf de eerste minuut bleek ook al dat onze regenpakken en ponchos niet bestand waren tegen dit soort buien en al snel, werd ook de kleding eronder nat. De omgeving was veranderd van een mooi tropisch regenwoud in een omgeving met vrijwel alleen maar rotsen met slechts hier en daar een struik. Het pad was verdwenen en we moesten zelf onze weg banen over de rotsen richting het volgende kamp. Dit betekende veel glibberen over de natte, gladde rotsen waar onze bergschoenen alle grip verloren.
Na vier uur zwoegen en afzien kwamen we aan bij de picknickplaats voor de lunch. Deze picknickplaats was niet meer dan een rotspunt waar we half onder konden zitten, zodat ons eten niet zo nat zou worden. Gelukkig was beloofd dat het pad na de picknickplaats wel een stuk vlakker zijn en we minder hoefden te klimmen. En inderdaad was de route een heel stuk vlakker geworden. Het klimmen werd er echter niet minder op, omdat de regen hele stukken van onze route had weggeslagen. Verder waren er talloze stroompjes, riviertjes en watervallen die nu onze weg versperden. En hoewel ik me heel vaak afvroeg hoe we deze hindernissen konden passeren, wisten onze gidsen altijd wel een weg te vinden. Dit hield vaak in dat we ons vaak in levensgevaarlijke omstandigheden bevonden (zoals in spagaat boven een afgrond van honderden meters hangen, terwijl een waterval met volle kracht je naar beneden probeert te sleuren). Uiteindelijk kwamen we na een tocht van acht uur bij het kamp aan. Volledig doorweekt, koud tot op het bot en helemaal uitgeput. Toen we erachter kwamen dat, omdat we door de watervallen heen moesten, ook al onze kleding in de tassen nat was geworden, zonk de moed ons helemaal in de schoenen. De kop thee en de kale spaghetti waren uiteindelijk nog de hoogtepunten van de dag. Vervolgens moesten we zonder droge kleren proberen de nacht te overleven.
Hoe we de nacht door zijn gekomen weet ik niet, maar uiteindelijk kwam de zon op en konden we beginnen aan de derde dag. Deze dag zouden we klimmen tot 4600 meter bij de Lava Tower om vervolgens af te dalen tot 3800 meter bij Barranco camp. Zodra ik mijn natte kleding, mijn natte sokken en mijn natte schoenen weer aantrok (het is volstrekt onmogelijk iets te drogen op de berg) en ik in de verte de regenwolken zag verzamelen, wist ik dat het niet beter ging worden dan de dag ervoor. Hoewel de route iets minder gevaarlijk was dan op dag 2, waren de omstandigheden nog altijd bar slecht. Het enige moment dat het stopte met regenenen was toen we in de buurt van de Lava tower kwamen. Hier hagelde het namelijk. Het enige positieve van die dag was dat we al tot 4600 meter waren gekomen en beiden nog geen last hadden gehad van enig teken van hoogteziekte. Na 4 uur klimmen en 2 uur dalen kwamen we aan bij de Barranco camp. En hoewel het de vorige dag onmogelijk leek, het moraal lag nog een stuk lager. Continue regen, ijskoude wind, mist die voorkomt dat je van het uitzicht kan genieten en tot slot het vooruitzicht dat je de volgende dag de honderden meters hoge Barranco Wall moet beklimmen, hadden alle vreugde weg genomen. Als je er dan nog achterkomt dat ook 1 van de slaapzakken nat is geworden, is het enige wat je ervan weerhoudt om te stoppen, het feit dat je al op de helft zit.
Na een helse nacht met nog meer kou en nattigheid (op een gegeven moment ging ook onze tent lekken) begonnen we dag vier met eindelijk iets positiefs: het was droog! Dit betekende dat we als we met handen en voeten de Wall gingen beklimmen, het risico om uit te glijden een stuk kleiner is. En zowaar, de beklimming van de Wall viel erg mee. Natuurlijk was het fysiek erg zwaar om 430 meter omhoog te klimmen terwijl je na iedere hand of voet die je verzet, erg kortademig bent en je hart tekeer gaat, maar door het ‘lekkere’ weer was onze moraal in ieder geval weer iets beter.
Bovenaan de Wall sloeg het weer helaas weer om en hadden we weer stromende regen tot aan Karanga Camp. Bij Karanga Camp hadden we onze lunch (gelukkig in een echte hut die bijna beschermde tegen de regen) en zouden we daarna verder gaan naar Barafu Camp op 4600 meter. Daar konden we dan een paar uur slapen om om middernacht naar de top te gaan klimmen. Het stormde echter zo erg, dat onze gids besloot om in Karanga Camp op 3900 meter te blijven. Dan konden we de volgende ochtend om 7 uur richting de top klimmen. Omdat onze kleding nat was, zou het te gevaarlijk zijn om ’s nachts bij temperaturen van -20 naar de top te klimmen omdat het risico op het verliezen van tenen of vingers te groot is. Dit betekende wel dat we de zonsopgang op de top zouden missen (wat me op dat moment al helemaal niets meer kon schelen) en dat we in 1 keer van 3900 meter naar bijna 5900 meter moesten klimmen om daarna weer naar Barafu Camp te dalen.
Stipt om 7 uur begonnen we met de eindeloze klim naar de top. Het eerste stuk was 3 uur klimmen naar Barafu Camp over een zeer steile helling om daar even thee te drinken en daarna verder te gaan. Bij dit kamp aangekomen waren we allebei doodop en was het pure wilskracht en doorzettingsvermogen waardoor we verder gingen. Daarna was het uur na uur klimmen door de sneeuw en over de rotsen, terwijl het ondertussen flink aan het hagelen was. Vierenhalf uur na Barafu kwamen we dan toch aan bij Stella Point aan de krater rand op 5739 meter hoogte. Knallende koppijn, uitputting, kortademigheid en kou zorgden ervoor dat, hoewel we van plan waren om dat punt te vieren, we alleen maar languit in de sneeuw konden liggen. Dan het laatste beetje moed verzamelen en het laatste uur over de kraterrand naar Uhuru peak op 5895 meter, wat door de adrenaline verbazingwekkend makkelijk ging. Hoewel je op dat moment wel de vreugde voelt dat je het gehaald hebt, weet je ook in je achterhoofd dat je er nog niet bent, omdat je meteen erna alweer moet dalen. Drie uur dalen later kwamen we aan bij Barafu Camp waar ik zonder avondeten meteen in slaap ben gevallen.
De volgende ochtend werd ik wakker omdat iemand druk bezig was met onze tent. Blijkbaar was er gedurende de nacht 30 cm sneeuw gevallen en was onze tent half ingesneeuwd. Toen ik de tent uit kwam was er een geweldige verrassing: niet alleen was het droog, maar de zon scheen zelfs! Van iedereen die de Kilimanjaro heeft beklommen had ik gehoord dat hoewel de beklimming zwaar is, de afdaling nog veel zwaarder is. Maar door het lekkere weer waardoor ik voor het eerst sinds dagen warm heb gevoeld, heb ik eindelijk kunnen genieten van de tocht en had ik geen enkele moeite met de afdaling.
Al met al een zeer zware, uitputtende ervaring, maar ik ben wel heel erg blij dat ik het gedaan heb!
-
07 April 2013 - 23:18
Ineke:
Jeetje, Remy...wat een barre tocht. Onvoorstelbaar!! Wat een doorzettingsvermogen en een ijzeren wil hebben jullie gehad om het tóch te halen. Ik vind het bijzonder knap en ben er zelfs een beetje stil van. In ieder geval ben ik blij dat je weer heelhuids terug bent. Maar wat een prestaite. Pétje áf !!! -
08 April 2013 - 20:41
Sonja Schop:
Ook ik heb nu kramp in m'n kuiten,want ik heb je verslag dit keer met gekromde tenen gelezen; wat een verschrikking!! Als je toch heel erg blij bent dat je het gedaan hebt,moet de afdaling wel ongelooflijk mooi geweest zijn en ik ben gewoon heel erg blij dat je afgedaald bènt en weer met je beide benen op de Tanzaniaanse grond staat, veilig bij paps en mams. Fijne weken met elkaar daar!!
Ontspannen vakantie verder van tante Sonja.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
