Arusha 2
Door: Remy
Blijf op de hoogte en volg Remy
23 Februari 2013 | Tanzania, Arusha
Het heeft wat langer geduurd dan gepland, maar hier is dan toch het tweede verslag. Om het goed te maken heb ik er dit keer wat foto’s bijgevoegd. In de afgelopen weken heb ik helaas nog niet veel gefilmd of gefotografeerd. Deels omdat je een heel groot risico loopt dat je camera gestolen wordt, en deels omdat men hier nog erg bijgelovig is. Velen denken nog dat als er een foto van je genomen wordt, er een deel van je ziel wordt weggenomen. Ik heb al van meerdere vrijwilligers verhalen gehoord hoe hun camera uit hun handen werd genomen en op de grond werd vertrapt. Desondanks heb ik toch een paar foto’s genomen.
De afgelopen week is een erg wisselende week geweest. Om te beginnen ben ik zaterdag met zeven anderen naar de ‘hot springs’ geweest in de buurt van Moshi. De rit naar deze warmwaterbronnen was op zichzelf al voldoende om er een geslaagde dag van te maken. Overal baobab bomen, Maasaï dorpen en uitzicht op Mt Meru en Mt Kilimanjaro. Net op het moment dat we al 4 minuten over de droge savanne reden en we ons afvroegen hoe ver het nog zou zijn, kwamen we uit bij een prachtige oase van palmbomen. Er is niks beters om het werk in het ziekenhuis even te vergeten dan een stukje real-life Center Parcs.
Zondag stond een primeur op het programma. Niet alleen voor Tanzania, maar voor de afgelopen 23 jaar van mijn leven: ik ging koken. Dit betekende weer een dag vroeg opstaan om te verzamelen en ingredienten te kopen. Dit moet vroeg gebeuren , want het bereiden van een maaltijd hier in Tanzania neemt uren in beslag. Omdat er zoveel tijd en werk in gaat zitten, ben ik dan ook erg verbaasd dat het eten hier absoluut niet lekker is. Rundvlees is niet meer dan een hoop vet met stukjes bot erin en kip is bot met vel erom heen. Doe mij maar een lekker stuk antibiotica-rund of plofkip! Het enige voordeel is dat vlees erg schaars is en je dus maar een paar stukjes krijgt. Als groente kennen ze meestal twee opties: bruine bonen in vet, of erwten in vet. Dit alles wordt zout en water). Het enige wat je door de maaltijd heen helpt is het vooruitzicht dat er lekker fruit op volgt. Deze negatieve ervaring heeft toch nog wel een positief randje meegekregen: ten eerste heb ik veel meer respect voor mijn moeder hoe ze in een fractie van de tijd voor zo’n lekkere maaltijd kan zorgen en ten tweede wist ik dat ik het bij de kookles ook weer niet zó slecht zou doen.
De kookles zelf bestond vooral uit heel veel voorbereiden: alles wassen, snijden, raspen koken en bakken nam uren in beslag. Het eindproduct mocht er gelukkig wel wezen. Ik weet niet of het de liefde is die ik in het gericht heb gestopt of omdat ik een natuurtalent ben, maar het was het lekkerste wat ik tot nu toe in Tanzania heb gegeten.
Na de afleiding in het weekend was het weer tijd voor werk in het ziekenhuis. Maandag ben ik uiteindelijk niet op de Casualty department gaan werken, maar kwam ik op de surgical ward terecht. Hier waren ze net begonnen met de grote visite waarbij ze alle patienten bespreken. Helaas voor mij was dit allemaal in het Swahili en stond ik er met afwezige blik bij. Na afloop was er toch nog een arts bereid om mij in het Engels het een en ander te vertellen over de patienten. Op de surgical ward is er gebrek aan alles. Niet alleen de beschikbaarheid van medicijnen is bedroevend, ook de artsen zelf zijn zeer slecht opgeleid. Maandagochtend vroeg had er een explosie in een mijn plaats gevonden (dat schijnt hier iedere week wel een keer te gebeuren) en er lagen drie patienten te wachten op hulp. De artsen hadden echter meer zin in hun theepauze (2 uur lang!) dan in de patienten die dringend hulp nodig hadden. Het rustige Afrikaanse tempo is erg fijn om tot rust te komen, maar als het gaat om spoedeisende hulp te verlenen, is het geen goede eigenschap. Als er vervolgens wel actie ondernomen wordt, is deze bovendien fout: breuken die gemist worden op foto’s, verkeerde medicatie die toegediend wordt of patienten die terugkomen met gemiste diagnoses nadat ze eerder naar huis waren gestuurd. De patienten die goed behandeld werden, waren op één hand te tellen en het is een vreemd idee dat ik als student de artsen moest uitleggen waar je naar kijkt op een röntgenfoto.
De dagen erna in het ziekenhuis waren een stuk minder druk. Ik werkte weer op de operation theatre en de zuurstof was op. Dit hield in dat alle ingrijpende operaties of operaties die niet onder ruggeprik konden worden uitgevoerd, uitgesteld werden. Donderdag was er weer zuurstof en mocht ik weer assisteren bij een operatie. De patient die geopereerd moest worden was twee dagen ervoor beroofd op straat en daarbij met een machete aangevallen (hij doet blijkbaar niet alleen dienst als siervoorwerp). De patient had hierbij een diepe wond aan de linker onderarm overgehouden waarbij het onze taak was om het spaakbeen recht te zetten en de pezen te hechten. Donderdagavond was het weer tijd voor een beetje ontspanning en ben ik met een groep vrijwilligers uitgegaan in de lokale club. In Tanzania betekent dit een poging doen om een paar ritmische bewegingen te maken tussen honderd Afrikanen, van wie de een nog perfecter danst dan de ander, om de avond te eindigen in een hotel waar de kakkerlakken over de muren kruipen, omdat het te laat was om bij de host family aan te kloppen.
Vrijdag ging ik samen met elf andere medische vrijwilligers op ‘medical outreach’. Hierbij zijn we naar health center in een nabij gelegen dorp gegaan om patienten te zien en medicijnen uit te delen. Het dorp is het armste gedeelte van Tanzania wat ik tot nog toe heb gezien en dat wil heel wat zeggen in één van de armste landen van de wereld. Het was fijn om te weten dat ze op deze manier aan gratis medische zorg kunnen komen.
Omdat de stroom is uitgevallen houd ik het hier even bij. Ik hoop dit keer echt wat sneller een nieuw stuk op internet te zetten waarin ik vertel over mijn bezoek aan Christopher en zijn weeshuis, het bezoek aan een Maasai dorp, mijn EHBO-les op de lokale school en mijn nieuwe ervaringen in het ziekenhuis. Nog bedankt iedereen voor de leuke reacties op mijn vorige bericht! Het is fijn om te weten dat je reisverslag ook gelezen én gewaardeerd wordt :-)
De afgelopen week is een erg wisselende week geweest. Om te beginnen ben ik zaterdag met zeven anderen naar de ‘hot springs’ geweest in de buurt van Moshi. De rit naar deze warmwaterbronnen was op zichzelf al voldoende om er een geslaagde dag van te maken. Overal baobab bomen, Maasaï dorpen en uitzicht op Mt Meru en Mt Kilimanjaro. Net op het moment dat we al 4 minuten over de droge savanne reden en we ons afvroegen hoe ver het nog zou zijn, kwamen we uit bij een prachtige oase van palmbomen. Er is niks beters om het werk in het ziekenhuis even te vergeten dan een stukje real-life Center Parcs.
Zondag stond een primeur op het programma. Niet alleen voor Tanzania, maar voor de afgelopen 23 jaar van mijn leven: ik ging koken. Dit betekende weer een dag vroeg opstaan om te verzamelen en ingredienten te kopen. Dit moet vroeg gebeuren , want het bereiden van een maaltijd hier in Tanzania neemt uren in beslag. Omdat er zoveel tijd en werk in gaat zitten, ben ik dan ook erg verbaasd dat het eten hier absoluut niet lekker is. Rundvlees is niet meer dan een hoop vet met stukjes bot erin en kip is bot met vel erom heen. Doe mij maar een lekker stuk antibiotica-rund of plofkip! Het enige voordeel is dat vlees erg schaars is en je dus maar een paar stukjes krijgt. Als groente kennen ze meestal twee opties: bruine bonen in vet, of erwten in vet. Dit alles wordt zout en water). Het enige wat je door de maaltijd heen helpt is het vooruitzicht dat er lekker fruit op volgt. Deze negatieve ervaring heeft toch nog wel een positief randje meegekregen: ten eerste heb ik veel meer respect voor mijn moeder hoe ze in een fractie van de tijd voor zo’n lekkere maaltijd kan zorgen en ten tweede wist ik dat ik het bij de kookles ook weer niet zó slecht zou doen.
De kookles zelf bestond vooral uit heel veel voorbereiden: alles wassen, snijden, raspen koken en bakken nam uren in beslag. Het eindproduct mocht er gelukkig wel wezen. Ik weet niet of het de liefde is die ik in het gericht heb gestopt of omdat ik een natuurtalent ben, maar het was het lekkerste wat ik tot nu toe in Tanzania heb gegeten.
Na de afleiding in het weekend was het weer tijd voor werk in het ziekenhuis. Maandag ben ik uiteindelijk niet op de Casualty department gaan werken, maar kwam ik op de surgical ward terecht. Hier waren ze net begonnen met de grote visite waarbij ze alle patienten bespreken. Helaas voor mij was dit allemaal in het Swahili en stond ik er met afwezige blik bij. Na afloop was er toch nog een arts bereid om mij in het Engels het een en ander te vertellen over de patienten. Op de surgical ward is er gebrek aan alles. Niet alleen de beschikbaarheid van medicijnen is bedroevend, ook de artsen zelf zijn zeer slecht opgeleid. Maandagochtend vroeg had er een explosie in een mijn plaats gevonden (dat schijnt hier iedere week wel een keer te gebeuren) en er lagen drie patienten te wachten op hulp. De artsen hadden echter meer zin in hun theepauze (2 uur lang!) dan in de patienten die dringend hulp nodig hadden. Het rustige Afrikaanse tempo is erg fijn om tot rust te komen, maar als het gaat om spoedeisende hulp te verlenen, is het geen goede eigenschap. Als er vervolgens wel actie ondernomen wordt, is deze bovendien fout: breuken die gemist worden op foto’s, verkeerde medicatie die toegediend wordt of patienten die terugkomen met gemiste diagnoses nadat ze eerder naar huis waren gestuurd. De patienten die goed behandeld werden, waren op één hand te tellen en het is een vreemd idee dat ik als student de artsen moest uitleggen waar je naar kijkt op een röntgenfoto.
De dagen erna in het ziekenhuis waren een stuk minder druk. Ik werkte weer op de operation theatre en de zuurstof was op. Dit hield in dat alle ingrijpende operaties of operaties die niet onder ruggeprik konden worden uitgevoerd, uitgesteld werden. Donderdag was er weer zuurstof en mocht ik weer assisteren bij een operatie. De patient die geopereerd moest worden was twee dagen ervoor beroofd op straat en daarbij met een machete aangevallen (hij doet blijkbaar niet alleen dienst als siervoorwerp). De patient had hierbij een diepe wond aan de linker onderarm overgehouden waarbij het onze taak was om het spaakbeen recht te zetten en de pezen te hechten. Donderdagavond was het weer tijd voor een beetje ontspanning en ben ik met een groep vrijwilligers uitgegaan in de lokale club. In Tanzania betekent dit een poging doen om een paar ritmische bewegingen te maken tussen honderd Afrikanen, van wie de een nog perfecter danst dan de ander, om de avond te eindigen in een hotel waar de kakkerlakken over de muren kruipen, omdat het te laat was om bij de host family aan te kloppen.
Vrijdag ging ik samen met elf andere medische vrijwilligers op ‘medical outreach’. Hierbij zijn we naar health center in een nabij gelegen dorp gegaan om patienten te zien en medicijnen uit te delen. Het dorp is het armste gedeelte van Tanzania wat ik tot nog toe heb gezien en dat wil heel wat zeggen in één van de armste landen van de wereld. Het was fijn om te weten dat ze op deze manier aan gratis medische zorg kunnen komen.
Omdat de stroom is uitgevallen houd ik het hier even bij. Ik hoop dit keer echt wat sneller een nieuw stuk op internet te zetten waarin ik vertel over mijn bezoek aan Christopher en zijn weeshuis, het bezoek aan een Maasai dorp, mijn EHBO-les op de lokale school en mijn nieuwe ervaringen in het ziekenhuis. Nog bedankt iedereen voor de leuke reacties op mijn vorige bericht! Het is fijn om te weten dat je reisverslag ook gelezen én gewaardeerd wordt :-)
-
23 Februari 2013 - 21:21
Colin En Vivian:
Mooie verhalen weer!
Yolo!
Colin en vivian -
23 Februari 2013 - 22:41
Cees En Yvon:
Hoi Remy,
Fijn om weer wat te lezen op je blog.
We checken iedere dag meerdere malen of je al iets geschreven hebt.
Fijn dat je de belevenissen en indrukken van het ziekenhuis kan afwisselen met uitstapjes en kookles.
Ma vond het leuk om te lezen dat je haar kookkunst toch nog gaat waarderen!
Maar waar blijft het compliment aan je vader?
We zijn benieuwd naar het vervolg, met name hoe je het zal vinden in het weeshuis.
Groetjes Pa en Ma
-
24 Februari 2013 - 11:53
San:
Man wat kan je toch een lekker stukje vlees waarderen. ;)
Maar nu we weten dat jij lekker kan koken, dat willen we natuurlijk ook wel proeven als je thuis bent. Met de goede ingrediënten en een goede plofkip, moet dit kunnen
Gelukkig heb je veel afwisseling en zie je het ook de mooie dingen om je heen.
Wil je even laten weten dat we hier weer eens een witte wereld hebben en kijk naar de dwarrelende sneeuwvolkjes die neer vallen.
Trouwens had je graag die paar ritmische bewegingen zien maken dus al die slangenmensen die prachtig dansen.
Nou Remy tot het volgende verslag zou ik maar zeggen.
Lieve groetjes San en Pete
-
24 Februari 2013 - 16:00
Ria Van Den Berg:
Hallo Remy. Leuk om zo al je belevenissen te lezen. Ik ben ontzettend trots op wat je allemaal doet. Je hebt een leuke manier van schrijven, daar geniet ik echt van! Ik blijf je volgen. Heel veel succes met alles en geniet ervan.
Liefs van je tante -
25 Februari 2013 - 10:41
Léon:
Hé Remy,
Leuk om je verhalen te lezen en hetgeen je in korte tijd al allemaal
meegemaakt hebt!
Begrijp dat het stappen niet zo veel verschilt van hier: kruipende kakkerlakken na
een avondje stappen en ritmische mensen om je heen =)
Geniet er van en ik kijk uit naar je volgende reisverslag! -
25 Februari 2013 - 19:15
Jan Van Der Ent:
gaat lekker zo , Remy..
omdat je de kip zo mist , heb ik wat voor je bewaard .
het heeft geen haast , als je over 2 weken nog niet terug bent , kan ik het altijd nog weggooien !!
groetjes Jan -
26 Februari 2013 - 00:22
Sonja Schop:
Wat een heel andere wereld is het toch daar; blijft bizar om te lezen hoe men daar met situaties en patiënten omgaat!!Ik kon helaas geen foto's vinden (je bent een die-hard digibeet of niet) ,maar dat vraag ik morgen wel aan één van de wizzkidz hier,want ik ben wel heel nieuwsgierig.
Keep up the good work!!!
tante Sonja. -
26 Februari 2013 - 16:22
Remy Van Der Heiden:
Bedankt weer iedereen voor de reacties! Ik kom er net achter dat het plaatsen van de foto's niet is gelukt en ik krijg het helaas ook nu niet voor elkaar. Mijn internetverbinding is daar niet goed genoeg voor. -
01 Maart 2013 - 23:47
Letty:
Nou Remy,
die foto's gaan we vast zien als je terug bent en ik ben absoluut niet jaloers op het feit dat je vaak tussen de kakkerlakken zit brr getverderrie.
Enne je mag hier ook een keertje koken hoor want ben wel erg benieuwd naar je kookkunst hihii.
liefs Letty xxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
