Arusha 3

Vandaag weer een stukje van mijn kant. Sorry dat mijn verslag van vorige week geen foto’s had, maar de internetverbinding was blijkbaar toch te slecht om foto’s te uploaden. Ik zal dit keer verder gaan waar ik gebleven was. Het wordt helaas een kort stukje, omdat de stroom alweer is uitgevallen.

De zaterdag na de medical outreach ben ik vertrokken in de richting van Moshi (aan de voet van Mt Kilimanjaro) om Christopher te ontmoeten. Ik ben, voor ik vertrok naar Tanzania, al in contact gekomen met Christopher en heb over internet al veel met hem gesproken. Het was dan ook leuk en tegelijkertijd spannend om Christopher nu echt te ontmoeten. Het bleek nog een hele uitdaging te zijn om de juiste bus in de richting van Moshi te vinden. Zodra je bij het bus station aankomt, word je direct besprongen door een tiental mensen die allemaal beweren dat hun bus naar Moshi gaat (ook de chauffeur van de Dar es Salaam express). Na veel rondvragen uiteindelijk toch in de juiste bus terecht gekomen. Vervolgens vult de bus zich weer op magische wijze met meer mensen dan er theoretisch in zouden kunnen. Je eindigt dan ook met een vreemd kind op schoot en een nogal stevige man die vond dat hij nog wel bij jou op de bank paste om vervolgens met zijn volle gewicht op je heup te gaan zitten. Wat volgde, waren twee uiterst ongemakkelijke uren. Ik probeerde het iets aangenamer te maken door een raam iets open te zetten, maar dit leverde boze blikken op van alle zestig passagiers. Was natuurlijk ook een beetje dom van me: dat het 35 graden is, stinkend benauwd en de bus vol met mensen en dieren zit, is natuurlijk nog geen reden voor ventilatie. Uiteindelijk toch Sadala (een dorp vlakbij Moshi, waar Christopher woont) aangekomen en Christopher ontmoet. Hij heeft me vervolgens rondgeleid over de markt en het dorp en me meegenomen naar het weeshuis. Dit bestaat momenteel uit slechts enkele kamers met weinig meubilair, maar wordt gelukkig nu wel uitgebreid. Nadat ik nog een paar biertjes met Christopher had gedronken op een terras met de witte top van Kilimanjaro op de achtergrond moest ik deze leuke dag alweer afsluiten, zodat ik aan mijn twee uur durende terugreis kon beginnen en thuis zou zijn voor het donker werd. Ik weet wel dat ik bij dit weeshuis nog vaker terug zal komen.

Zondag was het weer tijd voor een excursie. Dit keer gingen we met een groep vrijwilligers een Maasai dorp bezoeken waar een van de medewerkers van onze organisatie is opgegroeit. Hiervoor gingen we ditmaal in de richting van de grote parken, waarbij ik ook dit deel van Tanzania kon verkennen. Nadat we de stad hadden verlaten, verlieten we al snel de snelweg om over een hobbelige weg de wildernis in te gaan (wat niet echt gemakkelijk gaat in een klein, overladen Suzuki busje). De hobbelige weg ging niet veel later over in wat niet meer was dan een bandenspoor, om vervolgens helemaal te stoppen. Tergend langzaam ploeterde ons kleine busje voort over een weg waar zelfs de beste 4x4s het moeilijk zouden hebben, terwijl we werden in gehaald door motorfietsen, spelende kinderen en oude mannen met wandelstok. Anderhalf uur kruipen later zagen we rook boven een paar acaciabomen uitkomen, en terwijl de chauffeur enthousiast zei: “oh, we hadden hier ook gewoon de snelweg kunnen verlaten”, waren we bij het goed verborgen dorp aangekomen.
De Maasai in Tanzania heb je in verschillende categorieen:
1. Steenrijke Maasai met kuddes van duizenden koeien en geiten die grote stukken land bezitten.
2. Maasai die door armoede naar de grote steden zijn gedreven om daar een mengeling van een westers en een traditioneel leven te leiden.
3. Lokale stadsbevolking die zich kleedt als Maasai, omdat men weet dat Europese sekstoeristen vooral op Maasai afgaan.
4. En tot slot de straatarme, traditionele Maasai die wanhopig met een paar koeien een paar geiten nog in leven te blijven in de wilde natuur.
De Maasai die wij bezochten behoorden tot de laatste categorie. Het dorp bestond uit een handvol hutten gemaakt van modder en koeienstront. We kregen een rondleiding waarin verteld werd over hun manier van leven, hun normen en waarden, religie en familieleven.

Maandag stond vooral in het teken van de EHBO-les die ‘we’ hebben gegeven aan studenten. Nadat ik ’s ochtends nog op de casualty department heb gewerkt, ben ik naar de lokale college gegaan om, drie uur later dan gepland, een EHBO-les te geven. Uiteindelijk bleek dat ik de les alleen zou geven met de andere vrijwilligers die me af en toe hielpen. Het was nog een hele uitdaging om voor het eerst in het Engels een volledige les te geven, maar het ging gelukkig allemaal goed.

Over de dagen in het ziekenhuis die erop volgden, valt niet heel veel te vertellen. Omdat er weinig operaties waren (het meest interessante was het verwijderen van een maiskorrel uit het oor van meisje), heb ik vooral veel tijd doorgebracht op zaal en op de casualty department. Omdat ik Maria (een Deense verpleegkundige die ik eerder had ontmoet en met wie ik ook op safari ga) had beloofd dat ik nog eens bij haar op de maternity ward zou kijken en ze woensdag haar laatste dag had, heb ik haar woensdag nog geholpen met het verzorgen en vaccineren van de pasgeborenen (een heel ververvelende taak ;-)

Morgen ga ik eindelijk op safari van vrijdag tot en met dinsdag. Het is de bedoeling dat we met 5 vrijwilligers 4 parken gaan bezoeken. We beginnen in Tarangire, daarna gaan we naar Lake Manyara, Serengeti om via de Ngorongoro caldera terug te gaan naar Arusha. Hierover zal ik alles vertellen in mijn volgende verslag.